که داند کاو به جای من چه بد کرد

یکی بد کرد و جانم را به صد کرد

پسرِ هند اگر بدو بد کرد

آن بدی دان که جمله با خود کرد

ایزد که رقیب جان خرد کرد

نام تو ردیف نام خود کرد

درستش شد که هرچ او کرد بد کرد

پدر پاداش او بر جای خود کرد

رخ از سرخی چو آتشگاه خود کرد

ز خشم اندیشه بد کرد و بد کرد

منادی شد جهان را هر که بد کرد

نه با جان‌ِ کسی‌، با جان خود کرد

بد با تو نکرد هر که بد کرد

کان بد به یقین به جای خود کرد

چو گفت این سخن دیده چون رود کرد

کسی را که بگذاشت بدورد کرد

قضا چون اقتضای نیک و بد کرد

نداند هیچ کس تدبیر خود کرد

که داند کو بجان من چه بد کرد

برای شهوتی ترک خرد کرد

کلاهی همچو ترکان از نمد کرد

قبا و پیرهن در خورد خود کرد

چو خود پرداخت از دیدار خود کرد

در او پیدا حقیقت نیک و بد کرد

لاجرم فرعون عزم داد کرد

چارصد مه روی را آزد کرد

آنکه بی‌نامه نامها بد کرد

نامه خوانی کند چه خواهد کرد؟

اگر با تو کسی بد کرد بد کرد

تو عفوش کن که او بر جان خود کرد

نیز اظهار نیک​ها بد کرد

گر بدی کرد باز با خود کرد

دل زلف ترا گرفت، بد کرد

شبگیر بد از برای خود کرد

ایام بخون من کمین داشت

خاصه که غم تواش مدد کرد

ما را به جنون چه جای طعنه

[...]

آنگهش جا به گردن خود کرد

عزم رفتن به سوی مقصد کرد

به کند خودش مقید کرد

رویش از هر دو کون در خود کرد

به رسم عاشق اول ترک خود کرد

وز آن پس ره سوی آن سرو قد کرد