همیدون مرا پشت گرمی بدوست

که هم پهلوانست و هم شاه دوست

چه گوید که دانی که شادی بدوست

برادر بود با دلارام دوست

ز دشمن مدار ایمنی جز به دوست

که بر دشمنت چیرگی هم بدوست

اگر آگاه گنجی در بر دوست

حقیقت دان که گنجی اوست از دوست

بسی خوردند نیمی از کف دوست

برون رفتند کل از کسووت دوست

چه باشد جان و سر تا در کف دوست

کنم کین خود نباشد لایق دوست

بقدر خود بیابی جوهر دوست

که یکسانست پیشت دشمن و دوست

تو داری طوق لعنت از بر دوست

برت یکسان همه نیک و بد دوست

بلای عشق کش در قربت دوست

که بیشک این بلا اینجاست ای دوست

خبر کن بیخبر خود را تو از دوست

ز فرقم تا قدم مر جوهر دوست

ببین آنکس که اینجا سجدهٔ دوست

نکردست این در اینجا لعنت دوست

بسی اسرارها اینجاست با دوست

حقیقت پوست شد با کسوت دوست

در آخر چونکه جانان بینی ای دوست

شود مغز این زمان این کسوت دوست

توئی ای مانده حیران در بر دوست

ترا اینجاست جانان بنگر ای دوست

نیست غیر او که دارد غیر دوست

گر حقیقت اوست ره زوهم بدوست

دشمن حق را نباید داشت دوست

بازگشت جمله چون آخر بدوست

بی عیش و طرب دمی چو برنارد دوست

ناچار زهر غمی بیازارد دوست

گر زانکه غمی برویش آمد چه عجب؟

غم نیز چو من روی نکو دار دوست

عشق آمد و شد به جانم اندر تک و پوست

تا کرد مرا تهى و پر کرد ز دوست

اجزاى وجودم همگى پوست گرفت

فانى ز من و بر من و باقى همه دوست

ما که و اندازه دیدار دوست

حسن تماشا و تماشای دوست

دل که بود چشمه سودای دوست

زندگی اهل محبت بدوست