آتش نمرود هرگز پور آزر را نسوخت

پور آزر پیش ازین آتش چو خاکستر شده‌است

تا بدین آتش نسوزی تو یقین صافی نه‌ای

خواه گو دیوانه خوانی خواه گویی بیهده‌است

ای دریغا جان قدسی کز همه پوشیده‌است

[...]

تا بدیدم بتکده بی بت، دلم آتشکده‌است

فرقت نامهربانی آتشم در جان زده‌است

هر که پیش آید مرا گوید چه پیش آمد تو را

بر فراق من بگرید گوید این مسکین شده‌است

ای فراق از من چه خواهی چون بنفروشی مرا

[...]

بی‌هُدی آدمی کم از دده است

هرکه او بی‌هُدیست بیهده است

بیخودان را ز عشق فائده است

عشق و مقصود خویش بیهده است

بیخودان را ز خود چه فایده است

عشق و مقصود خویش بیهده است

او بمرده است و بگورستان شده است

تو همی گوئی که اوزنده بده است

زانک شاکر را زیادت وعده است

آنچنانک قرب مزد سجده است

کاین زمین چیست بهر چه شده است

بیشتر زانکه شد چسان بده است

هرچه گفتی همه دروغ بده است

زان همه وعده‌ها یکی نشده است

یک اقلیم را گر دو فرمانده است

خراب است و گر خود همه یک ده است

آن سرو بین که بر لب جوی ایستاده است

وآن زلف بین که بر رخ چون مه نهاده است

آن غمزه بین که بسته ره خواب ما به سحر

و ابرو نگر که شست کمان را گشاده است

تا مرغ جان ز پای درآید حذر بکن

[...]

عرش را قائمه این قاعده است

شرع را فایده زین مائده است

بگفتا که هر جای شهر و ده است

یکی سفله بر خلق فرمانده است

آن سرو ناز کز چمن جان دمیده است

شاخ گلی بصورت او کس ندیده است

آن نوغزال با من مجنون انیس بود

اکنون چه دیده است که از من رمیده است

با کس نگفته ام غم عشقش مگر صبا

[...]

از محبت ذره خورشید آمده است

وز محبت قطره ای دریا شده است

ز آرزوی نفس هر کو مرده است

از حیات جاودان دل زنده است

ویرانه خاطرم که حکمت کده است

بر درگهش از عقول قوسی زده است

هرجوهر حکمت که ره دل زده است

از خازن طبع من یکی کم شده است

که از بصره پور زبیر آمده است

به دروازه ی کوفه خرگه زده است

به شه کرده ‌طغیان ‌و عاصی شده‌ است

فراوان ره کاروانان زده است

آنچه بیرون ز نظم و قاعده است

گم شود کان تهی ز فایده است