هان! تشنه جگر، مجوی زین باغ ثمر

بیدستانیست این ریاض به دو در

بیهوده ممان که باغبانت به قفاست

چون خاک نشسته گیر و چون باد گذر

بگفتش ورا زین سخن در به در

که دشمن چه سازد همی با پدر

به دستوری بازگشتن ز در

شدن نزد سالار فرخ پدر

بسازید سام و برون شد به در

یکی منزلی زال شد با پدر

یکی نامه بنوشت نزد پدر

همه یاد کرد آنچ بد در به در

ندانم جز آنکش بخوانم به در

وز ایدر فرستمش نزد پدر

بیاید سپهدار پیران به در

بخواهش بخواهد ترا از پدر

گر ایدونک با تو بیایم به در

نه نیکو کند کار با من پدر

ابا پیر دستان که بودش پدر

ابا مهتران و گزینان در

بیامد به نزدیک فرخ پدر

که فرخنده جاماسپ آمد به در

چنینست رسم قضا و قدر

ز بخشش نیابی به کوشش گذر

بزن کارد و نافش سراسر بدر

وزان پس بجه گر بیابی گذر

پیامی فرستم به نزد پدر

بگویم بدو این سخن در به در

درفشی کجا چون دلاور پدر

که کس را ز رستم نبودی گذر

همانند همشیرگان پدر

سزد گر بر ایشان بجویی گذر

بفرمای داری زدن پیش در

که باشد ز هر سو برو رهگذر

چو گیو اندر آمد به پیش پدر

همی گفت پاسخ همه دربه در

چنین گفت مر گیو را کای پدر

بگفتم ترا من همه در به در

همانگه بشد جهن پیش پدر

بگفت آن سخنها همه در به در

سراییست بر وی گشاده دو در

یکی آمدن را شدن ، زآن به در