همی گفت رادا سرا موبدا

ردا نامدارا یلا بخردا

بدو گفت شاها ردا بخردا

جهاندار و بر موبدان موبدا

بدو گفت شاها ردا بخردا

بزرگا سترگا گوا موبدا

که شاها بزرگا ردا بخردا

جهاندار و بر موبدان موبدا

منصورِ حلّاج آن نهنگِ دریا

کز پنبهٔ تن دانهٔ جان کرد جدا

روزی‌‌که انا الحّق به زبان می‌آورد

منصور کجا بود؟ خدا بود خدا

دلم چون بوستان کردی ز بس شادی خداوندا

مرا جفت ضیاع و ملک و باغ و بوستان کردی

ز گشت عالم فانی خدایت پاسبان بادا

که دست و تیغ را بر خلق عالم پاسبان کردی

سر او بسته به پنهان ز درون عمدا

سر ماسورگکی در سر او پیدا

چو کشتیش من گشتم از غم جدا

کنم جان خود را به پیشت فدا

ای دوش فلک را علمت گشته ردا

در گوش فلک ز جود و عدل تو ندا

بادات فدا هر که به گیتی چو منست

تا خلق جهانت همه باشند فدا

زهره اندر حضیض ناپیدا

گشته از نور خویش جمله جدا

هیچ ناید تغیّری پیدا

نبود غم جدا و کیسه جدا

صفت گرزش ار کنند ادا

کوه را دم فرو شود ز صدا

دستها از عنان بمانده جدا

پایها در رکاب و سر شیدا

تیر کز شست خصم گشت جدا

باز گردد به سوی او چو صدا

بر من از چیست جور تو پیدا

آخر امروز را بُوَد فردا

نحن الذی بایعوا محمداً

علی الجهاد مالقینا ابداً

واحببت اولاد الیهود باَسرِهِم

لاجلک حتی کدتُ ان اَتهوّدا

اصلی فأزوی قبلتی متعمدا

لقبلتکم فاشهد صلاتی لتشهدا

وانی لاهدی فی صلاتی بحبکم

[...]

اصلی فأزوی قبلتی متعمدا

لقبلتکم فاشهد صلاتی لتشهدا

دوشینه شبم بود شبیه یلدا

آن مونس غمگسار نامد عمدا

شب تا به سحر ز دیده دُر می‌سفتم

می‌گفتم رب لاتذرنی فردا