و گر بودم ترا یک روز درخور

نگفتم جاودان تیمار من خور

همی گفت ای مرا چون دیده درخور

شبم را ماهتابی روز را خور

همیشه ماه بود آنگاه شد خور

چنو زرد و چنو بی خواب و بی خور

ز بی دل بندهٔ بی خواب و بی خور

سپرده دل به شاهی چون مه و خور

چرا بردی ز من آن روی چون خور

که چون جان و روانم بود در خور

چون خلیل از ستاره و مه و خور

پوستینها درید بی‌غم خور

چون گرفت او به تیغ ملک چو خور

بخت گفتش ز تخت خود بر خور

عاشق ار چیت خواهی و در خور

پس غلام تو ماه زیبد خور

زهی دیدار تو نور مه و خور

کجا باشد چو من اینجای در خور

تو باطن پاک دار و کمترک خور

که ذرّه ناگهان آید سوی خور

همچو لقمان غذا ز حکمت خور

تا شوی عین نور همچون خور

نی فلک بود و نی مه و نی خور

که مرا بود او چو جان در خور

یا بود دل چو سنگ و عشق چو خور

لعل را نور‌ ِ خور بود در‌خور

زو پذیری صفا چو لعل از خور

نبود جز خدات اندر خور

فزون از شمع دارد روشنی خور

ولی پروانه را شمعست درخور

که در روز از ضربت تیغ خور

نیابد کسی راحت از خواب و خور

ساغر ما بود تو را در خور

می صافی ز جام ما می خور

بر آسای و بنشین و چیزی بخور

از آن پس چو از چرخ برگشت خور

تو ازین گیر و دار غصّه مخور

سر خر راست، گوش خر در خور

خاک خوردن نباشدت درخور

خاکت آخر خورد، تو خاک مخور