دِرّه‌وار از پی اقامتِ حد

در ره احمد از برای احد

احمد مرسل آنکه فضل احد

کرده بر جمله انبیاش اوحد

که عدد چون رسید بر سر حد

روی بنمود بارگاه احد

چار طبع اندرین دو رکن و سه حد

ز اوّل کار تا به روز لحد

روضه‌ای گشت بر تو کنج لحد

فرش روضه ز گنج فضل احد

خواهی که بیابد دل تو ملک ابد

یا کشف شود بر دلت اسرار احد

تا آن ساعت که در نهندت به لحد

باید که تو آن کنی که گوید «اوحد»

جان، چو مامور شد به امر احد

منتظر یافت عشق بر سر حد

فعل تو وافیست زو کن ملتحد

که در آید با تو در قعر لحد

تو بمانی با فغان اندر لحد

لا تذرنی فرد خواهان از احد

رو بخواهم کرد آخر در لحد

آن به آید که کنم خو با احد

تنگدستی و قلت بی‌حد

کرده‌شان بُد ضعیف و لاغر خَد

پیش از او بوده امت واحد

نبد اندر میانه یک ملحد

هست این را مثال بی عدو حد

در گذر زین عدد گرو باحد

عددی کان نگشت محو احد

می بپوسد بزیر خاک لحد

برهی از سه بعد و از شش حد

اوحدی‌وش رخ آوری به احد

تن ملحد و جان موحد آمد ز دو حد

این سوی احد گراید آن سوی لحد

کی باشد و کی که آید از یار مدد

ملحد به لحد رسد موحد به احد

تن ملحد و جان موحد آمد ز دو حد

این سوی احد گراید آن سوی لحد

هست با حق جان پاکان متحد

خود تو احمد را یکی دان با احد

چو بر من گذارند سنگ لحد

بشو مونسم ای خدای احد

بود خلت بتحقیق موحد

تحقق بر صفات حق واحد