شده ژاله برگل چو مل در قدح

همی‌تافت از ابر قوس قزح

ز شادی بخندید می در قدح

ز عکسش هوا پر ز قوس و قزح

قم هات با عز الملح

صرفا سلافا فی القدح

بر رخ بستانش از بهر فرح

برکشی آن طفل را قوس قزح

عذری دارم بترک مدحت

چون نسبت عالی تو واضح

جائی است کمال تو که فکرت

قاصر نظر است از آن مطامح

در دیده ی وهم من نیائی

[...]

نیست را کعبه و کنشت یکی است

سایه را دوزخ و بهشت یکی است

اذا طلع الصباح بنجم راح

تساویفیه سکران وصاح

قد جء قلندر مباحی

یا ساقی اقبلی براح

نه مهم بارست و سه ماهم فرح

نعمتم زوتر رو از قوس قزح

کبک جنگی را بیاموزان تو صلح

مر خروسان را نما اشراط صبح

گریهٔ او نه از غمست و نه از فرح

روح داند گریهٔ عین الملح

همی‌گفت غلغل‌کنان از فرح

و من دق باب الکریم انفتح

چو می می دهد خاطرت را فرح

دگر دست خالی مدار از قدح

به فیروزی چو باز آمد از آن فتح

به پیش تخت شه زد بوسه بر سطح

جان تازه کند لعل در افشان ز قدح

با دل دهد از زمرد سوده فرح

یک ساغر از انلعل و زمرد با هم

بر نه بکفم تا بکشم قوس قزح

همه مردم قندهار و فرح

ازویند پیوسته پر خون قدح

فروغ دل و نور چشم قدح

تن جام را جان و جان را فرح

یکی قلعهٔ آهنین کرده فتح

زده بارگاهی به بالا و سطح

چنگ نوازان و می اندر قدح

مجلسیان گشته ازو پر فرح

کمان حلاجیش قوس قزح

زدی چنگ در جامه دان فرح

صبح رویش ز والضحی اوضح

منشرح صدرش از الم نشرح