که چرا با چنین قد و قامت

کودکی را همی کنی طاعت

دل که باشد چنین امانی دوست

نه دلست آنکه هست پارهٔ گوشت

جانت از لقمه‌ای گِرد راحت

چون دو لقمه خوری بُوَد آفت

زاغ غمگین شد و برفت از دشت

شاد بلبل به جای او بنشست

می‌دهم جان و می‌برم حسرت

شربتم ضربت و شفا شدّت

در جهان فراخ با نزهت

چکنی این کریجِ پر وحشت

هرکه تنها روی کند عادت

همچو خورشید شب کند غارت

خوی شیران پذیر با صولت

همچو گربه مباش دون همّت

عقل داند به عقل باز شناخت

دیده را جز به دیده نتوان یافت

ذرّه‌ای تیغ شاه با صولت

عدد خلق کشت در خلقت

همه چون حور و آدمی صورت

همه چون شیر و اژدها صولت

کافرم گر تو زین ره و سیرت

هیچ بینی به چشم سر جنّت

حاجب خاص را همان ساعت

بفرستاد از پی دعوت

فرق ناکرده محنت از منحت

عقل از ایشان بداشته عدّت

همه را زرق و حیلت است آلت

نیست از علم و حلمشان عدّت

اصطناع کرمت مانع هر شدت

و ارتفاع هممت دافع هر ظلمت

تا جهان است در او باد ترا لذت

تا زمان است در او باد ترا حشمت

«گندم فضل خدای از بهر تو

کشته اندر دستگرد کبریاست »

«آسیابان آفتاب نوربخش

آسمان تیز گردت آسیاست »

«آسیاهای تو را از بهر آرد

زیردلو صدق در؛سنگ صفاست »