گه جود با شرم و با حشمت است

که با گنج و مالست و با هیبت است

درختی کی برگش همه نزهت است

درختی کی بارش همه حکمت است

ای پسر ار عمر تو یک ساعت است

ایزد را بر تو درو طاعت است

نعمت تخم است وزو شکر بار

وین بر و این تخم نه هر ساعت است

طاعت اگر اصل همه شکرهاست

[...]

مرآینه آینه حکمت است

دو حکمت درو کرده ار صنعت است

غم مخوری که عاقبت جای تو صدر جنت است

روی دل تو تا ابد سوی رضای حضرت است

غم مخوری که مرغ جان چون زتنت همی پرد

منزل آشیان او مقعدصدق نیت است

غم مخوری که این تنت چون به لحد فرو رود

[...]

عدل کن چون پنج روزت مهلت است

گر کنی عدل آن کمال حکت است

اوست اصل کار و باقی محنت است

اوست مقصود و دگر ها زحمت است

گرچه سر بر پا نهادن خدمت است

پیش آن خدمت خطا و زلت است

آفت این در هوا و شهوت است

ورنه اینجا شربت اندر شربت است

این قبول ذکر تو از رحمت است

چون نماز مستحاضه رخصت است

ابتدای کبر و کین از شهوت است

راسخیِ شهوتت از عادت است

کان خوشی در قلبها عاریت است

زیر زینت مایهٔ بی‌زینت است

پیش تو آن سنگ‌ریزه ساکت است

پیش احمد او فصیح و قانت است

بر من چرا وساوس شیطان به قوت است

زیرا که عقل در رهر عشاق علت است

گر بر تو نیست ظاهر و روشن نمی شود

تعیین این مقاسمه از بدو فطرت است

گرچه عنایت از طرف اکتساب نیست

[...]

مرحمت کن که وقت مرحمت است

گردنم زیر بار معصیت است

ای پیر، خاک پای تو نور سعادت است

مقراض توبه تو چو لای شهادت است

هستی تو آن نظام که نون خطاب تو

محراب راست کرده برای عبادت است

دید آنکه طلعت تو و بیداریش نبود

[...]

چشم و چراغ شرع که ذات منورت

از پای تا به سر همه عین سعادت است

قاضی هفت کشور پیروزه رنگ را

از بندگی تو نظر استفادت است

فعل تو سال و مه همه خیرست و مردمی

[...]

دو دست و دو پا را همین صورت است

مراد آنکه بنیاد بر فرقت است

داغ عشقت بر رخ جانها نشان دولت است

هر که محروم است ازین دولت سزای محنت است

گر بلا افزون فرستی من بدین نعمت هنوز

شکر می گویم که در شکرت مزید نعمت است

از بزرگی گر سگ خود خوانیم که گه رواست

[...]

کوی تو ای حور، ما را جنت است

دیدن روی تو ما را منت است

عاقبت روزی به کوی تو رسیم

مرغ را پر، آدمی را همت است

باده می نوشی تو،‌ من خون خورم

[...]