نیایم ز پس باز ازین گفته بس

ز پس باد رویم گر آیم ز پس

که این دخمه را پاسبان است و بس

بافسان چنان زو نشان است بس

تو رفتی و ما نیز آئیم بس

تو پیشی در این راه ما خود ز  پس

کنون خواری نخواهم من دگر بس

مرا زیبد در اینجا گفتن و بس

سرافرازی ترا خواهد بدن بس

نخواهد بود همچون تو دگر بس

ز اوّل جان و صورت باشد و بس

نداند هیچکس جز حق مراین بس

این ز اسرار منست آگاه و بس

چون شود هرگز کسی در راه بس

عالم و عادل همه معنیست بس

کش نیابی در مکان و پیش و پس

اعور آن باشد که حالی دید و بس

چون بهایم بی‌خبر از بازپس

آن شه والنجم و سلطان عبس

لب گزید آن سرد دم را گفت بس

ظن ببرد از دور کان آنست و بس

چون قج مغلوب وا می‌رفت پس

که رعیت، دین شه دارند و بس

این چنین فرمود سلطان عبس

خان و مان چغد ویرانست و بس

نشنود اوصاف بغداد و طبس

جرم او اینست کو بازست و بس

غیر خوبی جرم یوسف چیست پس

لعل را زان هست گنج مقتبس

سنگ را گرمی و تابانی و بس

در پی سودی دویده بهر کبس

نارسیده سود افتاده به حبس

زشت آن زشتست و خوب آن خوب و بس

دایم آن ضحاک و این اندر عبس

چرا خشم بر من گرفتی و بس؟

منت پیش گفتم، همه خلق پس

سخی را به اندرز گویند: «بس!

که فردا دو دستت بود پیش و پس»

دگر آنک دیوانه خوانند و بس

کسی را که نابوده جوید ز پس