وگر هیچ کژی گمانی برم

به زیر پی پیلتان بسپرم

نماندم که گاهی غروری برم

زمان کمی بیشتر بسپرم

بدو گفت رستم که فرمان برم

تزلزل برآن بوم خاور برم

نی یاد کند یار ز رنج سفرم

نی نامه نویسد و نه پرسد خبرم

گر دارد ازین هزار باره بترم

هرگز گله دوست به دشمن نبرم

تا چو هر دیوی شود فرمانبرم

بی پری جفتی نهد سر در برم

تا مگر ره در خدا‌دانی برم

دین دار از امّت پیغمبرم

چون کنم تا من از اینجا جان برم

پای خود آرم برون وبر پرم

چون یک نفس از وجود خود برگذرم

خود را به دمی هزار منزل بُبَرم

پس باز به یک نظر که با خود نگرم

یک ساعته راه را به سالی سپَرم

امروز همه روز به پیش نظرم

او بود از آن خراب و زیر و زبرم

از غایت حاضری چنین مهجورم

وز قوت آن بیخبری بیخبرم

گر بود مشک و گلابی بو برم

فن من اینست و علم و مخبرم

صد تیغ جفا زدی و راندی ز درم

وانگه گله می کنی که رفتی ز برم

با این همه خاک باد بر فرق سرم

گر عهد و وفای تو به پایان نبرم

که اگر مؤمنم و گر گبرم

نیست از زی صوفیان صبرم

سوی آتش بهر حق شو رهبرم

تا مگر از دست سرما جان برم

منت خدای را که مطیع پیمبرم

فرمانبر قضای خداوند اکبرم

من علی ابن الحسین اکبرم

نور چشم زادۀ پیغمبرم

گو چه شد، ناگه کجا رفت از برم

آمده در خانه بی شک دلبرم

تا مگر آنرا بسلامت برم

باز بدستت ز وفا بسپرم