مرا خواستی شاد گشتم بدان

که بادا نشست تو با موبدان

پراگنده اندر جهان موبدان

نهاد از بر آذران گنبدان

گزینان ایران و اسپهبدان

گوان جهان دیده و موبدان

چنینم گوانند و اسپهبدان

گزین و پسندیدهٔ موبدان

دگر روز گشتاسپ با موبدان

ردان و بزرگان و اسپهبدان

شه خسروان گفت با موبدان

بدان رادمردان و اسپهبدان

فرستاده سوی دژ گنبدان

گرفته پس و پیش اسپهبدان

چو آمد به نزد دژ گنبدان

رهانید خود را ز دست بدان

دلش را کشد دیو وارون بدان

که برگیرد آیین ورای بدان

کنون آمد آگاهی از موبدان

که با کوش یکدل شدند آن بدان

به مرزی دگر رفته باشم بدان

که نیکان بدانم درست از بدان

برافکند از او رسم و راه بدان

پرستیدن آتش موبدان

تو چو مردان، این بدین ده آن بدان

درگذر، نه دل بدین ده نه بدان

چو خواندم راز دیدم آنچه بُد آن

مر آن را چارهٔ ما را نَبُد آن

تا قیامت هرکه جنس آن بدان

در وجود آید بود رویش بدان

رو بترس و طعنه کم زن بر بدان

پیش دام حکم عجز خود بدان

شرط تبدیل مزاج آمد بدان

کز مزاج بد بود مرگ بدان

خفیه می‌گفتند سرها آن بدان

تا نباید که خدا در یابد آن

که بلغزد کوه از چشم بدان

یزلقونک از نبی بر خوان بدان

یخرج الحی من المیت بدان

که عدم آمد امید عابدان