کی رساند به حکمت ادبت

ظنّ تخییل و حیلت و شغبت

کی کفن باشد از بلای تبت

که کفن باف تست روز و شبت

بس شب که به روز بردم اندر طلبت

بس روز طرب که دیدم از وصل لبت

رفتی و کنون روز و شب این می‌گویم

کای روز وصال یار خوش باد شبت

سخن اندر حقیقت رفت در بُت

ز صورت تا یکی بینی تولابت

ای همچو خر و گاو که و جو طلبت

تا چند کند سایس گردون ادبت

لب چند دراز می‌کنی سوی لبش

هر گنده دهان چشیده از طعم لبت

در بیانِ این سه، کَم جُنبان لبت

از ذَهاب و از ذَهَب، وَز مَذهبت

گر قضا پوشد سیه همچون شبت

هم قضا دستت بگیرد عاقبت

کانچ جاهل دید خواهد عاقبت

عاقلان بینند ز اول مرتبت

که ز اشک چشم او رویید نبت

که چرا اندر جریدهٔ لاست ثبت

رزق حق حکمت بود در مرتبت

کان گلوگیرت نباشد عاقبت

مات من نفسه و منه نبت

ما سوی حبه مضی و کبت

یاد باد آن شب که خوش کردم شبت

گر چه ناخوش کرده بد آن شب تبت

کاسه ی تب خال بر می داشتم

نفیِ تهمت را به دندان از لبت

غایبی از چشم و در گوشم بماند

[...]

چون زند شعله آتش غضبت

سازد از تاب خویش خشک لبت

آب لطافت چکد از غبغبت

نیست بسی راه ازان تا لبت

چو خواهد چنان بگذراند شبت

که ناید ز خنده فراهم لبت

اهلی حریف ساقی و رندان دیر باش

بگذر ز شیخ و مسجد و کنج مراقبت

صحبت مجو به هرکه ترا نیست نسبتی

اول مناسبت طلب آنکه مصاحبت

زردرویی می‌کشد مهر از ترنج غبغبت

بوسه در پرواز می‌آید ز تحریک لبت

فکر امر و نهی و جاه و منصبت

خانه و اصطبل و خیل و مرکبت

چیست دانی خیک جاه و منصبت

که از آن گشته سیه روز و شبت

یکی مربوب باشد زان دو نسبت

که در اعیان ثابت داشت غیبت