بکرده راست با مزمار شهرود

بکرده راست با بربط ربابا

سر آل یاسین و آل عبا

بنیزه ی علی، بوعلی مجتبا

ای خجسته بریدِ بادِ صبا

چه نشان داری از زمین سبا

کبوتر حرم آمد ز کعبهٔ سعدا

بشاره داد چو دلالهٔ عروس سبا

چو هدهدی که سحر خاست بر سلیمان‌وار

مبشر دم صبح آمد و برید صبا

در کمر چست کرد عطف قبا

در دَم شیر شد چو باد صبا

چون شنید این شیخ گفتش مرحبا

رفت درحمّام و پوشید او قبا

بی صبا گل کی برآید از قبا

او گل غیبست منصور از صبا

در مدیح گل بصوت دل ربا

داستانی خواند در پیش صبا

آنکه از مردم همی گیرد ربا

زینهار او را نگویی مرحبا

ای مرگ دشمنان تو بیماری صبا؟

وی کوری مخالف تو سرمۀ هبا

در میان عاشقان عاقل مبا

خاصه اندر عشق این لعلین قبا

دور بادا عاقلان از عاشقان

دور بادا بوی گلخن از صبا

گر درآید عاقلی گو راه نیست

[...]

من بگویم شکر، چه خوردی ابا

او بگوید "شربتی" یا "ماش با"

چون ز حد بردند اصحاب سبا

که بپیش ما وبا به از صبا

اجعل الخضر لامری سببا

ذاک او امضی و اسری حقبا

یادم آمد قصهٔ اهل سبا

کز دَمِ احمق صباشان شد وبا

هست طاغی بگلر زرین‌قبا

هست شاکر خستهٔ صاحب‌عبا

باد جان‌افزا وخم گردد وبا

آتشی خاکستری گردد هبا

عدت یا عیدی الینا مرحبا

نعم ما روحت یا ریح الصبا

آسمان گوید زمین را مرحبا

با توم چون آهن و آهن‌ربا

قهر و لطفی چون صبا و چون وبا

آن یکی آهن‌ربا وین که‌ربا