ز شَفْقَت ساق‌های بند سایش

همی‌مالید و می‌بوسید پایش

عروسی که‌آسمان بوسید پایش

دهی ویرانه باشد رونما‌یَش‌؟

در سایهٔ تخت پیل سایش

پیلان نکشند پیل پایش

تا هر که به من رسید رایش

نازارد از آبگینه پایش

از منّت دست زیر پایش

گشتند سگان مطیع رایش

مرد سفری ز لطف رایش

چون سایه فتاد زیر پایش

زانجا که نداشت پاس رایش

بوسید به عذر خاک پایش

در دیدهٔ مور بود جایش

وز گور به گور بود پایش

چون بهشتش درون پر آسایش

چون سپهر‌ش برون پر آرایش

چونکه دیدم به مهر خود رایش

اوفتادم چو زلف در پایش

بشر کان دید‌، سست شد پایش

تیرِ یک‌زخمه دوخت برجایش

نازنین سر نتافت از رایش

دُر فشاند از عقیق در پایش

گرچه طاقت نماند در پایش

هم به رفتن پذیره شد رایش

چون بر آن تخت رومی آرایش

یافت از فرش چینی آسایش

آنقدر زور دید در پایش

که برانگیخت شاید از جایش

غرض آن شد که چشم از آرایش

در فراخی پذیرد آسایش

یکی نفسست و در محسوس جایش

یکی شیطان و درموهوم رایش

عجب کارا که وقت آزمایش

مخنّث راست در مردی ستایش

بخدمت هر دم افزون بود رایش

که می‌مالید و می‌بوسید پایش

سنانی تیز بود اندر عصایش

نهاد از بیخودی بر پشتِ پایش