بدو گفت هنگام بخشایش است

ز دل درد و کین روز پالایش است

ازیشان تو را دل پر آسایش است

گناه مرا جای پالایش است

بریشان کنون جای بخشایش است

نه هنگام پیکار و آرایش است

نه هنگام آرام و آسایش است

نه نیز از در رای و آرایش است

مرا برتو به جای بخشایش است

دلم سوی مهرت پرآسایش است

سر راستی،داد وبخشایش است

از این هر دوگیتی برآسایش است

با تو زمین را سر بخشایش است

پای فروکش، گَهِ آسایش است

چشمه‌ای خواهم که از وی جمله را افزایش است

دلبری خواهم که از وی مرده را آسایش است

بنده بحر محیطم کز محیطی برتر است

سنگ و گوهر هر دو را از فضل او بخشایش است

باغ و طاووسند هر یک از جمالش بانصیب

[...]

دست و پا در حق ما استایش است

در حق پاکی حق آلایش است

ور نیاید تیر از بخشایش است

نه پی نادیدن آلایش است

بگفت این قدر ستر و آسایش است

وز این بگذری زیب و آرایش است

خدا را بر آن بنده بخشایش است

که خلق از وجودش در آسایش است

مقاماتِ بخشایش آسایش است

که بخشش هم از فیض بخشایش است

ببین بر تو این گر نه بخشایش است

ز بخت جوانت چه آسایش است

در آن روز شه را چه آسایش است

که از وی نه بخشش نه بخشایش است

رسم الف بر الف آلایش است

جامه برِ کوردل آرایش است

صاف سلوکش همه آلایش است

رفتن ازین مرحله آسایش است

چو بحر عنایت در افزایش است

بهر جرم امید بخشایش است

گر شما را غفلت و آلایش است

پیش ما هم رحمت و بخشایش است

آنچه از ادراک ما آرایش است

ذات پاکت پاک از آن آلایش است