یقین میدان که بود تو خدایست

از آن اینجاست دیدار بقایست

حقیقت جوهری بیمنتهایست

از آن اینجایگه دید خدایست

کتابی بین که بیچون و چرایست

در اینجاگاه دیدار خدایست

ختم کن عطّار و درمعنی بایست

ختم معنی چون بعین و لام ویی است

گرچه دل من چو شمع آتش خایست

این آتش من چو آب جار افزایست

ورچند مرا زبان تن فرسایست

چون شمع زبان من بتن برپایست

روی خوبت دلبری را پایه ای است

آرزو را خوبتر پیرایه ایست

چرخ با چندان ستم حسن تراست

که ز مادر مهربانتر دایه ای است

چون به عهد دولت رخسار تو

[...]

تاب دهد چهره ز برنایست

میل کند سینه به رعناییست

بنام ایزد زهی خرم سرائی

که چون فردوس اعلی دلگشایست

هواش از اعتدال طبع دائم

چو انفاس مسیحا جان فزایست

غبار آستانش از خوش نسیمی

[...]

چنان پاکیزه روی و نیک رایست

که گوئی خواجه عبدالحق بجایست

چو استادی دوانستی که جای‌ست

به هر سویی که روی آری خدای‌ست

ملک می‌گفت با خود که این چه جایست

که جوزا صورت و حورا نمایست!

تبرکهای شایسته که شایست

نثار و پیشکش چندان که بایست

بر دل تو نیست تن این جامه ایست

بگسل ازین جامه و اینجامایست

بر دل تو نیست تن این جامه ایست

بگسل ازین جامه و اینجامایست

منادی در منادی این ندایست

که درد عشق را درمان فنایست

به نزد عارفان اهل بینش

جهان آئینه وجه خدایست

ز هستی هر که گردد نیست در راه

[...]

که در دستم همین نقد دعایست

به صد جان نقد ما بر تو فدایست

چو این گلگشت جا خلوت سرایست

کسی آگاه نی کین جا چه جایست؟

غنچه در فکر دهانت ‌گوشه‌گیر خسته‌ای‌ست

گوهر ازسودای لعلت سر به دامن بسته‌ای‌ست

نسبت خاصی‌ست اهل عشق را با جور حسن

زخم ما و تیغ نازت ابروی پیوسته‌ای‌ست

چرب و نرمی درکلام عاشقان پرورده‌اند

[...]

جامعی در میانه می بایست

که بدان ربط یکدگر شایست

جزو جزو هر عمل را معنی ایست

بلکه صد معنی ست نی معنی یکی است