همی گفت با هر کسی رای خویش

جهان کرد یک‌سر پر آوای خویش

سرانجام هم جز به بالای خویش

نیابد کسی بهره از جای خویش

چو از جایگه بگسلد پای خویش

به شاخ نو آیین دهد جای خویش

زمانی نکرد او یله جای خویش

بیفشارد بر کینه گه پای خویش

به دشمن دهی هر زمان جای خویش

نگویی به کس بیهده رای خویش

که باید که رنجه کنی پای خویش

نمایی مرا سرو بالای خویش

بیاراست بر میمنه جای خویش

سپهبد بد و لشکر آرای خویش

بلرزید طینوش بر جای خویش

پشیمان شد از دانش و رای خویش

بیاراست بر میمنه جای خویش

سپهبد بد و لشکر آرای خویش

بود لشکر قلب بر جای خویش

کس از قلبگه نگسلد پای خویش

به قلب اندرون ساخته جای خویش

شده هر یکی لشکر آرای خویش

بدادند گردنکشان جای خویش

نبودند گستاخ با رای خویش

پشیمان شد از دانش و رای خویش

بیفشارد بر جایگه پای خویش

بجنبید گودرز از جای خویش

بیاورد پوینده بالای خویش

مشو غرق ز آب هنرهای خویش

نگه‌دار بر جایگه پای خویش

نگه کرد بر قلبگه جای خویش

سپهبد بد و لشکرآرای خویش

سپاه بنی شیبه ز اعدای خویش

ندیدند یک مرد بر جای خویش

ورا از بلند اختر و رای خویش

بیاورد و بنشاند بر جای خویش

چو بردند از پایگه پای خویش

نگون اوفتادند از جای خویش

تبه کردی از خیرگی رای خویش

به گور آمدستی به دو پای خویش