فتنهٔ زلف دلربای توام

تشنهٔ جام جانفزای توام

نیست چون زلف تو سر خویشم

گرچه چون زلف در قفای توام

جز هوای توام نمی‌سازد

[...]

گر دریائی ماهی دریای توام

ور صحرائی آهوی صحرای توام

در من می‌دم بندهٔ دمهای توام

سرنای تو سرنای تو سرنای توام

که یارا مرو کآشنای توام

به مردانگی خاک پای توام

دلبرا شیفته ی قامت و بالای توام

کشته ی غمزه ی مستانه ی شهلای توام

روز نوروز و همه خلق به خود مشغولند

من مشتاق در اندیشهٔ سودای توام

نکنم شیفتگی پس چه کنم معذورم

[...]

اگرچه پادشه عالمم گدای توام

تو از برای منی و من از برای توام

جهان که بنده از بندگان حضرت تست

از آن فدای من آمد که من فدای توام

جهان بذات و صفت دم بدم غذای من است

[...]

ای خدا کمترین گدای توام

چشم بر خوان کبریای توام

من هم ای پادشا گدای توام

هدف ناوک قضای توام

گفت شاها بنده رای توام

خاک پای تخت فرسای توام

تو کریمی و بی‌نوای توام

پادشاهی و من گدای توام

گه سوختهٔ آتش سودای توام

گه ساخته با داغ تمنای توام

گفتی ز ره وفا که میلی سگ ماست

شرمندهٔ آدمی‌گریهای توام!

منم که ساختهٔ دست ابتلای توام

منم که سوختهٔ آتش لقای توام

منم که توی بتویم سرشته از حمدت

منم که موی بمو تابتا ثنای توام

منم که بر قدم دوستان تست سرم

[...]

دست و پا گم کردهٔ شوق تماشای توام

افکند یارب سر افتاده در پای توام

اینکه رنگم می‌پرد هر دم به ناز بیخودی

انجمن پرداز خالی کردن جای توام

خانمان پرداز الفت را چه هستی‌کو عدم

[...]

عندلیب کهن نوای توام

در خروشیدنم، که نای توام

گرچه من در بحر نعمای توام

پای تا سر غرق آلای توام

لیک مغرور کرمهای توام

سرخوش از صهبای آلای توام

من خراب نگه نرگس شهلای توام

بی خود از بادهٔ جام و می مینای توام

تو به تحریک فلک فتنهٔ دوران منی

من به تصدیق نظر محو تماشای توام

می‌توان یافتن از بی سر و سامانی من

[...]

غرق تمنای توام

موجی ز دریای توام