هوا سر به سر مشک سارا گرفت

زمین چرخ در چرخ دیبا گرفت

ز خون دشت ری شکل دریا گرفت

ز تیغ آتش فتنه بالا گرفت

اجل در ستیزنده مأوا گرفت

خدنگ یلان در جگر جا گرفت

همه روم دین مسیحا گرفت

زن و مرد راه سکوبا گرفت

علم معنی عالم جانها گرفت

علم صورت در زمین مأوی گرفت

علم معنی خانهٔ دلها گرفت

واندر آنجا منزل و مأوی گرفت

هر که دنیا دار شد دنیا گرفت

خویش را در پیش شیطان جا گرفت

آه، به یک‌بارگی یار کم ما گرفت!

چون دل ما تنگ دید خانه دگر جا گرفت

بر دل ما گه گهی، داشت خیالی گذر

نیز خیالش کنون ترک دل ما گرفت

دل به غمش بود شاد، رفت غمش هم ز دل

[...]

زو پری و دیو ساحلها گرفت

هر یکی در جای پنهان جا گرفت

رفت آن ماهی ره دریا گرفت

راه دور و پهنهٔ پهنا گرفت

به امید ما کلبه اینجا گرفت

نه مردی بوَد نفع از او وا گرفت

فتنه از بالای تو بالا گرفت

شهر از آن رفتار خوش غوغا گرفت

صانع از روی تو شمعی برفروخت

آتشی زان شمع در دل‌ها گرفت

زلف مشکین تو بر هم زد صبا

[...]

سرو به دید آن قد و رعنایی ازان بالا گرفت

در چمنها لاجرم کارش ازان بالا گرفت

با قدش نسبت ندارد قامت سرو بلند

راست می گوییم و بر ما نیست این کس را گرفت

جز حدیث تیر او در دل نمی آید مرا

[...]

باز جانا، آتش شوق تو در جان جا گرفت

خانه صبر از غمت سر تا به سر سودا گرفت

سرو نازم رقص رقصان دی درآمد در سماع

حلقه حلقه عاشقان را جان و دل یغما گرفت

آتش سینه اگر چه مدتی می سوخته ست

[...]

کار بالای تو تا بالا گرفت

در همه دلها خیالت جا گرفت

هر که رفتار تو دید از بیم جان

هم ترا بهر شفاعت پا گرفت

تا نمی دیدم بلای جان ترا

[...]

خانه چو خورشید به جوزا گرفت

رفت در آن خانه درون جا گرفت

ابر نیسان باغ را در لؤلؤی لالا گرفت

باد بستان دشت را در عنبر سارا گرفت

چون گل صد برگ بزم خسروانی ساز کرد

بلبل خوش نغمه آهنگ هزار آوا گرفت

زاهد خلوت نشین چون غنچه خرگه زد بباغ

[...]

سرشکت چرا راه دریا گرفت

مگر کارت از چرخ بالا گرفت

همان نام سالار بالا گرفت

چو آن مرغ بر آشیان جا گرفت

غو کوس در چرخ آوا گرفت

تو گفتی زمین رو به بالا گرفت