فرامرز یل پیرهن چاک کرد

زدیده سرشک از برخاک کرد

چو ایران ز جادوفشان پاک کرد

همه زهرها نوش و تریاک کرد

هم ز خجلت جامه بر تن چاک کرد

هم به دست عجز بر سر خاک کرد

دست در زد جامه بر تن چاک کرد

موی بر هم کند و سر بر خاک کرد

آب را در پای عیسی خاک کرد

وز دمش در خاک جان پاک کرد

راه دین اواز خرابی پاک کرد

جمله کژ بینان درین ره خاک کرد

گنج مخفی بد ز پری چاک کرد

خاک را تابان‌تر از افلاک کرد

تیغ حلمت جان ما را چاک کرد

آب علمت خاک ما را پاک کرد

گریبان ز اندوه جان چاک کرد

به سر بر زد و روی بر خاک کرد

لباس بقا بر تنش چاک کرد

ز ظلمات ظلمش جهان پاک کرد

جرم زمین مرکز افلاک کرد

مسکن ما در کره خاک کرد

گرچه ماه مصر را دامن زلیخا چاک کرد

گرد تهمت چاک پیراهن زرویش پاک کرد

شد ز آب تیغ گرد خط از آن عارض بلند

چون توان آیینه را با دامن تر پاک کرد؟

دیده بد دور باد از روی آتشناک او

[...]

صبح از رشک بنا گوشت گریبان چاک کرد

روی گرمت مهر را داغ دل افلاک کرد

سهل باشد گر لب از خمیازه نتوانیم بست

از خمار می لب ساغر گریبان چاک کرد

تا گل صبح قیامت خار خار من بجاست

[...]

سبزه خط دود از آن رخسار آتشناک کرد

دیده آیینه را جوهر پر از خاشاک کرد

سرنوشت جوهر از آیینه خواندن مشکل است

آن خط نازک رقم را چون توان ادراک کرد؟

سر برآورد از زمین در عهد ما بی حاصلان

[...]

بی‌تو تا ره بر غبار خاطر غمناک کرد

نالة من خاک‌ها در کاسة افلاک کرد

سر به گردون گر رسد افتادگی دستار ماست

آتش مادر تواضع سجده پیش خاک کرد

آب عصمت می‌چکد از ساغر سرشار ما

[...]

جامهٔ هستی خود چون چاک کرد

فرش راه از اطلس افلاک کرد

جامه بدرید و گریبان چاک کرد

بر زمین افتاد و بر سر خاک کرد

هر که زین اخلاط خود را پاک کرد

سینه و طبع و هوا را چاک کرد

عرصه ای را اندر آن ده پاک کرد

تخم زردک را در آنجا خاک کرد

از حسد شیطان جگر را چاک کرد

بر زمین افتاد و بر سر خاک کرد