دلش تنگ‌تر گشت و ناباک شد

گشاده زبان پیش ضحاک شد

ازو نام ضحاک چون خاک شد

جهان از بد او همه پاک شد

نه از تخم ایرج جهان پاک شد

نه زهر گزاینده تریاک شد

تن سلم زان کین کنون خاک شد

هم از تور روی زمین پاک شد

هوا را دهان خشک چون خاک شد

ز تنگی به جو آب تریاک شد

به افسون دل مردمان پاک شد

همه زهر گیرنده تریاک شد

کنون او بدخمه درون خاک شد

روان ورا زهر تریاک شد

دل چرخ گردان بدو چاک شد

همه کام خورشید پرخاک شد

جهان زیر فرمان ضحاک شد

ز هر نامه ای نام جم پاک شد

ازین آگهی نزد ضحاک شد

ز بس مهر مهراج غمناک شد

ز گرزش دل آسمان چاک شد

ز گردش فلک روی در خاک شد

رخ هر دوان پر خوی و خاک شد

برو سینه از ناخنان چاک شد

چو رنگ شب تیره گون پاک شد

ابا نامه نزدیک ضحاک شد

سپه برگرفت و به کیماک شد

از او مرز ماچین و چین پاک شد

چو پیغام و نامه به کیماک شد

بقع را دل از بیم او چاک شد

جهان را چو شعر سیه چاک شد

ز می مغز بی هوش و بی باک شد

چو گردون ز رنگ سیه پاک شد

جهان را سیه پیرهن چاک شد

روزی که جان من ز فراقش بلا کشد

آنروز عرش غاشیهٔ کبریا کشد

ما را یکیست وصل و فراقش چو هر دو زوست

این غم نه کار ماست که این غم کیا کشد

نامرد باشد آنکه وفا نشمرد ازو

[...]

خوی فلک بین که چه ناپاک شد

طبع جهان بین که چه غمناک شد

آخر گیتی است نشانی بدانک

دفتر دل‌ها ز وفا پاک شد

سینهٔ ما کورهٔ آهنگر است

[...]

چون ز پی دانه هوس‌ناک شد

مُقطعِ این مزرعه خاک شد