از وام جهان اگر گیاهی‌ست

می‌ترس که شوخ وام‌خواهی‌ست

زین کنیزان که هر یکی ماهی‌ست

شب‌ِ عشاق را سحرگاهی‌ست

سلیمان گرچه با آن پادشاهیست

ولیکن در سپاهت یک سپاهیست

ورای عقل ما را بارگاهیست

ولیکن فلسفی یک چشم راهیست

ترا گر سوی آن درگاه راهیست

بوقت صبح خون آلود آهیست

در پرده خوشدلی کسی را راهی ست

کو را سروکار با چو تو دلخواهی ست

آن سبزه تر دمیده در سایه گل

انصاف بده که خوش تماشا گاهی ست

هر که دید الله را اللهیست

هر که دید آن بحر را آن ماهیست

سراج الدین غصنی دام فضله

چراغی نیست بل نور الهیست

ز مه تا ماهی او را مستفیدند

که صیت فضلش از مه تا به ماهیست

جنبیدن این پرده دل افروز گواهیست

کندر پس این پرده پر از عربده ماهیست

بر صورت این پرده بزرگان شده حیران

وین خرده ندانسته که: در پرده چه شاهیست؟

این پرده به تلبیس کجا دور توان کرد؟

[...]

عشرت خلوت و دیدار عزیزان شاهیست

وین نداند، مگر آن دل که درو آگاهیست

آن شناسد که: چه بر یوسف مسکین آمد

از غم روی زلیخا؟ که چو یوسف چاهیست

دست کوته مکن از باده و باقی مگذار

[...]

هر که را در جهان همی بینی

گر گدائی و گر شهناهیست

طالب لقمه ایست و ز پی آن

در تک چاه یا سر چاهیست

مقصد خلق جمله یکچیز است

[...]

همه گفتند بس نکو شاهیست

خاصه و عامه را نکو خواهیست

لیک از آنجا که تحفه شاهیست

یاد کرد کمین هوا خواهیست

ز هر ذره بدو رویی و راهیست

بر اثبات وجود او گواهیست

در پرده تو را خجسته ماهیست

کز چشم دلت بدو نگاهیست

آن فیض نسیم نیکخواهیست

نی باد بروت پادشاهیست

ظهور عشق از مه تا به ماهی ست

به عالم عشقبازی پادشاهی ست

چو گنج و ملک را رو در تباهی ست

گدا بودن درین ره پادشاهی ست

درین بت خانه ما را قبله گاهیست

دل هر بت که بینی سنگ راهیست

ترا سلطانی از مه تا به ماهی‌ست

کهن ویرانه‌ات ایوان شاهی‌ست