می روشن و چهرهٔ شاه نو

جهان نو ز داد و سر ماه نو

به سالی ده و دو بود ماه نو

چو شاه نو آیین ابر گاه نو

جهان سر به سر نو شد از شاه نو

ز ایران برآمد یکی ماه نو

وزین ناسگالیده بدخواه نو

دلم گشت باریک چون ماه نو

بدو گفت خورشید با ماه نو

گر ایدون که بینند بر گاه نو

چو بنشست گرسیوز از گاه نو

بدید آن سر وافسر شاه نو

مراو را بپیوست با شاه نو

نشاند از بر گاه چون ماه نو

بیامد فرنگیس چون ماه نو

به نزدیک آن تاجور شاه نو

به بهمن چنین گفت کای شاه نو

چو بر نیمهٔ آسمان ماه نو

چو کسری نشست از بر گاه نو

همی‌خواندندی ورا شاه نو

همی‌بود ازین گونه تا ماه نو

برآمد نشست از برگاه نو

یکی سرو بد بر سرش ماه نو

فروزان ز دیدار او گاه نو

فرستاده آمد بر شاه نو

گذشته شبی تیره از ماه نو

ببایست رفتن برشاه نو

بکام وی آراستن گاه نو

چو دید آن نشست و سر گاه نو

بسی آفرین خواند بر شاه نو

بسی آفرین خواند بر شاه نو

که هر دم فزون باش چون ماه نو

بدو گفت روز نو و ماه نو

چو گفتارهای نو و شاه نو

چو رخشنده شد بر فلک ماه نو

ز زر افسری بر سر شاه نو

هم از ره عروس نو و شاه نو

در ایوان نشستند بر گاه نو

دگر آفرین کرد بر شاه نو

که بادش بلند افسر و گاه نو