بیایید یکسر به درگاه من

که بر مرز بگذشت بد خواه من

همی‌کرد پوزش که بدخواه من

پرآشوب کرد اختر و ماه من

گرامی‌تر از جان بدخواه من

که جوید همی کشور و گاه من

به آب فراتست بنگاه من

از انجا بدین بیشه بد راه من

تو زین پس به دشمن مده گاه من

نگه‌دار هم زین نشان راه من

ایا ماه گل چهر دل خواه من

دراز از تو شد عمر کوتاه من

اگر وصل من در خور آید ترا

نهد بخت بر مشتری گاه من

منم شاه گردن کشان جهان

[...]

ای لعبت و بت و صنم و حور و شاه من

وی سوسن و گل و سمن و مهر و ماه من

ای جان دل عزیزتر از هر دویی و هست

ایزد بر این که دعوی کردم گواه من

ای دوست بی گناه مرا متهم کنی

[...]

چو یارایش آید بخرگاه من

که دزد در ز خرگاه من ماه من

تو در کین نه شیری و روباه من

نه تو آفتابی بکین ماه من

موی سیاه من به جوانی چو مشک بود

کافور شد به پیری مشک سیاه من

آورد روزگار ز پیری اثر پدید

بر روی پژمریده و پشت دوتاه من

هرگه ‌که من به سجده نهم روی بر زمین

[...]

بر آن دارم ای مصلحت‌خواه من

که باشد سوی مصلحت راه من

بران کس که شد دزد بنگاه من

بس‌است این مثل شحنهٔ راه من

کمر چون نبستی به درگاه من‌؟

چرا روی پیچیدی از راه من‌؟

به شرطی که باشی تو همراه من

برافروزی از خود گذرگاه من

گفت اگر دوزخ شود همراه من

هفت دوزخ سوزد از یک آه من

ای بمحشر تو شفاعت خواه من

قرّةالعین رسول و شاه من

مصطفی گفتا که راهش راه من

مرتضی شد در معانی شاه من

گفت بودم درشکم نه ماه من

بردم از روزن بروزی راه من

چون دلم خواهد ز من دلخواه من

تا فرستادن نباشد راه من

گفت دیدم دور بود از راه من

گفت بود آن دشت مجلس گاه من