گفتی که شب آیم ارچه بیگاه شود

شاید که زبان خلق کوتاه شود

بر خفته کجا نهان توانی کردن

کز بوی خوش تو مرده آگاه شود

تخمه چون هاضمه تباه شود

معده پژمرده و دوتاه شود

چون مزاج کبد تباه شود

برص آید چو خون سیاه شود

چون سیاست ز یاد شاه شود

پادشاهی برو تباه شود

مشکین رسنت چو پردهٔ ماه شود

بس پرده نشین که زود گمراه شود

ور چاهِ زنخدانت ببیند بیژن

دانم که بدان رسن فراچاه شود

گفتی به شب آیمت [که] بیگاه شود

باشد که زبان خلق کوتاه شود

بر خفته کجا گذر توانی کردن

کز بوی خوش تو مرده آگاه شود

گر باد در آن طرّة دلخواه شود

از بس خم و پیچ و تاب گمراه شود

وان هم ز شکستگی اندام بود

کوگاه دراز و گاه کوتاه شود

ز بر تخت حکم شاه شود

پشت اسلام را پناه شود

مشکین رسنت چو پردهٔ ماه شود

بس پرده‌نشین که ضال و گمراه شود

ور چاه زنخدانت ببیند یوسف

آید که بر آن رسن در این چاه شود

خون گر ز لقب تاشی ات آگاه شود

از ننگ تو همچو سایه در چاه شود

نبود عجب از غایت کژ رفتن تو

گر سایه ز صحبت تو گمراه شود

هر که گشتش غلام شاه شود

ملک و انس را پناه شود

هر که او بیدق این عرصه شود شاه شود

وانکه دور افتد ازین دایره گمراه شود

راز خود با دل هر ذره همی گوید دوست

تا ازین واقعه خود جان که آگاه شود؟

به حقیقت همه پروانهٔ‌شمع رخ اوست

[...]

لایق دست میر و شاه شود

در خور مسند و کلاه شود

کارت از رونق ار چو ماه شود

از وکیلان بد تباه شود

خانه چون تیره و سیاه شود

نفش بر وی کنی، تباه شود

مرد از آراستن تباه شود

سینه از خواستن سیاه شود

گرنه علمت رفیق راه شود

عملت حافظ و پناه شود

بر درد دلم طبیب ار آگاه شود

بیچاره قرین ناله و آه شود

ای دوست علاج درد بیماران ساز

تا دردسر طبیب کوتاه شود

کجاست عشق که آتش فروز آه شود

مرا به چشمه ی تحقیق، خضر راه شود

هلاک مشرب آنم که پاره ی نمدی

اگر ز خرقه زیاد آیدش، کلاه شود

دهد به خلوت دل وعده ی وصال مرا

[...]

سزد چو جلوه حسنت نظاره‌خواه شود

که صد حیات خضر صرف یک نگاه شود

برد خجالت اگر مدعی بود یوسف

برای دعوی حسنت چو خط گواه شود

دلم برای تو خون و به غیرتم که مباد

[...]