یکی رزم جوید سپاه آورد

دگر بزم و زرین کلاه آورد

که بهرام را پیش شاه آورد

بدان نامور بارگاه آورد

سرش را بدین بارگاه آورد

به پیش دلاور سپاه آورد

که دندانها نزد شاه آورد

تن بی‌سرانشان به راه آورد

بورشد رشید کز فلک ماه آورد

جان اعدا ز گناه در چاه آورد

آورد برای هر کسی راه آورد

از بهر ملک ملک ملکشاه آورد

کزین گونه زی من سپاه آورد

جهان پیش چشمم سیاه آورد

تو را پیش ارجاسپ شاه آورد

سر ما به خاک سیاه آورد

که ز آنسان به توران سپاه آورد

وز آنجای بر سوی راه آورد

گمانم که خاقان سپاه آورد

که بر مایکی تنگ راه آورد

کنون زآن دلیری سپاه آورد

شبی لشکر کینه خواه آورد

که بیراه را او به راه آورد

شب و روز و خورشید و ماه آورد

گر این دیو زاده سپاه آورد

روان زیر بارِ گناه آورد

چاکری کاو به خانه راه آورد

خسته را سوی خوابگاه آورد

چو شب خواست کز غم سپاه آورد

منش سر سوی خوابگاه آورد

دگر باره غفلت سپاه آورد

سرم بر سر خوابگاه آورد

بفرمود تا عذر شاه آورد

همان قاصد‌ی سر به راه آورد

مگر شاهشان در پناه آورد

وزان گمرهی باز راه آورد

نه به حجت توان به راه آورد

نه به اقرار در گناه آورد

نتوان دیو را به راه آورد

سر دیوانه در کلاه آورد

بندگان را در این پناه آورد

بر خدائی خود گواه آورد