یکی اول که پیشانی ندارد

یکی آخر که پایانی ندارد

زهی دردی که درمانی ندارد

زهی راهی که پایانی ندارد

چو دردم هیچ درمانی ندارد

سرش بر نه که پایانی ندارد

دلی دارم که درمانی ندارد

چنین دل را غم جانی ندارد

جهان بی عشق سامانی ندارد

فلک بی میل دورانی ندارد

وجود حقیقت نشانی ندارد

رموز طریقت بیانی ندارد

به صحرای معنی گذر، تا ببینی

بهاری که بیم خزانی ندارد

جمال حقیقت کسی دیده باشد

[...]

غم بیهوده پایانی ندارد

بغیر از باده درمانی ندارد

غم هجر تو پایانی ندارد

به غیر از وصل درمانی ندارد

دلی کان بسته ی جانانه ای نیست

توان گفتن که آن جانی ندارد

هر آن سر کاو ز سودای تو خالیست

[...]

خمش کین قصه پایانی ندارد

زبانی و زبان دانی ندارد

چو او خود ساز و سامانی ندارد

چو او خود کاخ و ایوانی ندارد

دل از وسعت اگر شانی ندارد

بیابان هم بیابانی ندارد

در این دریا ندامت اعتبار است

گهر جز اشک عریانی ندارد

جنون می‌نالد از بی‌دستگاهی

[...]

عدم زین بیش برهانی ندارد

وجوب است آنچه امکانی ندارد

گشاد و بست چشمت عالم‌آراست

جهان پیدا و پنهانی ندارد

دماغ ما و من بیهوده مفروش

[...]

کسی کان غم دلستانی ندارد

چو جسمی بودآنکه جانی ندارد

چه پرسی زنام و چه پرسی نشانش

کسی را که نام و نشانی ندارد

بجز تیر حسرت چه حاصل کسی را

[...]

خوشا دردی که درمانی ندارد

سری کز عشق سامانی ندارد

ندارد ذوق جان و لذت عمر

اگر دل مهر جانانی ندارد

دل بی مهر جانان هر که راهست

[...]

کسی کو درد پنهانی ندارد

تنی دارد ولی جانی ندارد

اگر جانی هوس داری طلب کن

تب و تابی که پایانی ندارد

دل تو داغ پنهانی ندارد

تب و تاب مسلمانی ندارد

خیابان خودی را داده ئی آب

از آن دریا که طوفانی ندارد