چون بلبل مست راه در بستان یافت

روی گل و جام باده را خندان یافت

آمد به زبان حال در گوشم گفت

دریاب که عمر رفته را نتوان یافت

تا گل از ابر آب حیوان یافت

گرد خود صد هزار دستان یافت

زره ابر گشت پیکان باز

جوشن آب زخم پیکان یافت

گل خندان چو برفکند نقاب

[...]

تا دل ز کمال تو نشان یافت

جان عشق تو در میان جان یافت

پروانهٔ شمع عشق شد جان

چون سوخته شد ز تو نشان یافت

جان بود نگین عشق و مهرت

[...]

هر دل که ز ذوق آن حقیقت جان یافت

هر چیز که یافت جامهٔ جانان یافت

آن را منشین که یک دمش نتوان دید

آن را مطلب که هرگز‌ش نتوان یافت

گفتم: جانا هیچ کسی جانان یافت

یا در همه عمر آن چه همی جست آن یافت

گفت: از پس صدهزار قرن ای عاقل

بس زود بود هنوز گر بتوان یافت

هرکه او آن جوهر و دریا نیافت

لا شد و الاء لاالا نیافت

چو او از مصطفی چشمی چنان یافت

زبانش نطق جبّار جهان یافت

دلم گوئی ازین خون قوت جان یافت

چنین خونی بخون خوردن توان یافت

کجا سررشتهٔ این سر توان یافت

که سرّ تو نه دل دید و نه جان یافت

اگر خواهی تو نقش جاودان یافت

چنان نقشی به بی‌نقشی توان یافت

شهش گفت آنکه زین گوهر نشان یافت

ز بحر جسم یا از بحرِ جان یافت؟

چنین آوازهٔ محمود ازان یافت

که جان او ز درویشی نشان یافت

جوابش داد کان جسمی که جان یافت

ز دست مرگ نتواند امان یافت

درین منزل که کس نه دل نه جان یافت

کمال از پاک بازی می‌توان یافت

بسا آفت که گویا از زبان یافت

چو صامت بود زر عزّت ازان یافت

خلیل حق چو نامت مهر جان یافت

بهشتی نقد در دوزخ از آن یافت

دلت از خود به بیداری نشان یافت

که بیداری به بیداری توان یافت

چو گرد خاک پایش آسمان یافت

کواکب پردهٔ کحلی از آن یافت

چو آن دریا بجای خود روان یافت

قریشی و محمّد نام ازان یافت

چو آن زن پاسخ از گلرخ چنان یافت

سبک دل را چو مستان سرگران یافت