جانی که به رمز، قصّهٔ جانان گفت

ببرید زبان و بیزبان پنهان گفت

تا کی گویی: «واقعهٔ عشق بگوی!»

چیزی که چشیدنی بود نتوان گفت

گفتم که «ترا عقل مه تابان گفت»

گفتا که «ز دیوانگی و نقصان گفت»

گفتم که «میان تست این یا مویی»

گفتا که «درین میان سخن نتوان گفت!»

ساقی سخن از می مغان گفت

دل چون بشنید ترک جان گفت

یک جرعه می و هزار معنی

از عشق به گوش عاشقان گفت

وز گردش جام حسن ساقی

[...]

دگر داود بس راز نهان گفت

سلیمانش بسی شرح و بیان گفت

چو دایم نام لیلی می‌توان گفت

ز غیری کفرم آید یک زمان گفت

ثنا و مدح صدری چون توان گفت

که مدح او خداوند جهان گفت

سخن گفتن چو بر جایی توان گفت

بلاشک بایدت این داستان گفت

چه سازم می‌بباید ترک جان گفت

کسی کو کاین سخن با او توان گفت

دل غم دیدهٔ او ترک جان گفت

کجا آسان به‌ترک جان توان گفت

تو گفتی آنچه سلمان در نهان گفت

تو گفتی آنچه منصور او عیان گفت

شب دوشم همه راز نهان گفت

مرا یکسر یقین اندر بیان گفت

بچاه صورت اینجاگه بیان گفت

درون چاه او راز نهان گفت

که داند شرح وصفت در بیان گفت

که بتواند بیان هر زبان گفت

سخن اندر یکی تا جاودان گفت

حقیقت خویشتن را جان جان گفت

دوش این خردم نصیحتی پنهان گفت

در گوش دلم گفت و دلم با جان گفت:

با کس غم دل مگوی زیرا که نماند

یک دوست که با او غم دل بتوان گفت.

دل آمد و دی به گوش جان گفت

ای نام تو این که می‌نتان گفت

درنده آنک گفت پیدا

سوزنده آنک در نهان گفت

چه عذر و بهانه دارد ای جان

[...]

خاموش که گفتنی نتان گفت

رازش باید ز راه جان گفت

سخن سهل است بر طرف زبان گفت

نگه کن کاین سخن هر جا توان گفت؟

آن یکی از ضمیر خلقان گفت

آن یک از روشنی هر جان گفت

شنیده‌ام سخنی خوش که پیرِ کنعان گفت

«فِراق یار، نه آن می‌کند که بتوان گفت»

حدیثِ هولِ قیامت که گفت واعظِ شهر

کنایتی‌ست که از روزگارِ هجران گفت

نشانِ یارِ سفرکرده از کِه پُرسم باز؟

[...]