زهی اسرار ما‌، اسرار‌دان کو‌؟

یکی بیننده داننده‌جان کو‌؟

زهی اسرار ما اسراردان کو

حقیقت واصلی اندر جهان کو

زهی اسرار جان اسراردان کو

یکی دانندهٔ بیننده جان کو

زهی اسرارها اسراردان کو

یکی صاحبدل بیننده جان کو

زهی توحید حق توحیددان کو

در این ره عاشقان توحید خوان کو

آن مونس غمگسار جان کو؟

و آن شاهد جان انس و جان کو؟

آن جان جهان کجاست آخر؟

و آن آرزوی همه جهان کو؟

حیران همه مانده‌ایم و واله

[...]

ساقی، قدحی می مغان کو؟

مطرب غزل تر روان کو؟

آن مونس دل کجاست آخر؟

و آن راحت جان ناتوان کو؟

آیینهٔ سینه زنگ غم خورد

[...]

کان تمنای جان حیران کو؟

آرزوی دل مریدان کو؟

ما همه عاشقیم و دوست کجاست؟

دردمندیم جمله ، درمان کو؟

گرد میدان قدس بر گردیم

[...]

خداوندا چو تو صاحب قران کو

برابر با مکان تو مکان کو

زمان محتاج و مسکین تو باشد

تو را حاجت به دوران و زمان کو

کسی کو گفت دیدم شمس دین را

[...]

برآوردند طوفان از جهان دیوان سلیمان کو

ز سحرِ سامری پر شد همه آفاق ثعبان کو

طبیبان عاجز و مضطر فرو ماندند از این علّت

بلی دردِ فراوان هست اندک مایه درمان کو

زبان با دل چو نبود راست، ایمان کی بود صادق

[...]

من به جان آمده ام راه سویِ جانان کو

سخت است دشوار طریقی ست رهی آسان کو

کوره ی سینه پرِ آتشِ هجران دارم

درد دیرینه ی ما را دمِ آن درمان کو

وصل خود عاقبت الامر به ما بازآید

[...]

من اینجا و دل گمره در آن کو

از آن گمگشته مسکین نشان کو

مگو، ای پندگو، بی او بزی خوش

خوشم گر زنده مانم، لیک جان کو

مرا گویی که رو با صابری ساز

[...]

ایدل ز سخن آنچه مرادست آن گو

جان تربیت است اهل سخن را جان کو

از هر طرفی عنصریی خیزد اگر

سلطان بنوازدش ولی سلطان کو

دو بوسم که گفتی اگر گویم آن کو

مرا آن زبان کو ترا آن دهان کو

کمر گفته بودی که بندم بخونت

کمر خود ببندی نگونی میان کو

دلت زود گفتی بر آتش نشانم

[...]

همه عالم گدای نان و نان کو

بغیر از قرص مه از نان نشان کو

صحبت بی نفاق یاران کو

گل بی خار این گلستان کو

مرض بیغمی شفا طلبست

آب نیسان چشم گریان کو

سر و سامان عاشقیم کجاست

[...]

ای نفس و هوا برده دلت را، جان کو؟

ای داده به تن نقد روان جانان کو؟

چون تازه مسلمان به هوای دنیا

دین را بر باد داده ای، ایمان کو؟