من آن ترازوم اخلاص و دوستی ترا

که هیچ گنج نتابد سرزبانه من

بعشق و مهر تو آن بحر دور پایانم

که در نیابد چرخ و هوا کرانه من

چو شمعی گشتهیی همخانهٔ من

بیک شکّر بده پروانهٔ من

گرد این بام و کبوتر‌خانه من

چون کبوتر پر زنم مستانه من

زآمد شد او به خانه من

فرسوده شد آستانه من

همین جغد است در ویرانهٔ من

که گوشی می‌کند افسانهٔ من

دلنشین است ز بس گوشه غمخانه من

می رود رو به قفا سیل ز ویرانه من

ندهد تن به کشاکش دل دیوانه من

چون کمان زور بود قفل در خانه من

باد دستی گره از خرمن من واکرده است

[...]

گو مکن سایه کسی بر سر دیوانه من

پرده چشم غزال است سیه خانه من

گرد هستی نشسته است به کاشانه من

می رود سیل سبکبار ز ویرانه من

برق جایی که ز خرمن به تغافل گذرد

[...]

غم دنیا نبود در دل دیوانه من

دیو را راه نباشد به پریخانه من

من و سیری ز عقیق لب خوبان، هیهات

خشکتر می شود از می لب پیمانه من

بر سیه خانه لیلی نزد برق اینجا

[...]

هلاک جلوه برق است آشیانه من

بغل چو موج گشاید به سیل خانه من

خراب حالی ازین بیشتر نمی باشد

که جغد خانه جدا می کند ز خانه من

سیاه مستی من رنگ بست افتاده است

[...]

رخش تا رفته از کاشانه من

سیه گردیده روی خانه من

غمش آتش زده در خانه من

نمی آید سوی کاشانه من

در تو تا دارم سراغ‌ دانه‌ من‌

می‌پرم گرد کبوتر خانه‌ من‌

می شنیدم زو خود این افسانه من

چند پیمودم بر او پیمانه من

توئی گنجینه ویرانه من

نباشد جز تو کس در خانه من

بصدق فطرت رندانهء من

بسوز آه بیتابانه من

بده آن خاک را ابر بهاری

که در آغوش گیرد دانهء من