ای شمع شدم به عشق پروانه تو

خوانند مرا به شهر دیوانه تو

امروز منم ز خویش و بیگانه تو

تن تافته چون رشته یکدانه تو

پنجمینت منزل است خانهٔ تو

سنّت انبیا ستانهٔ تو

آرد از بهر پنج‌گانهٔ تو

این چنین قوم را به خانهٔ تو

ره آن کس راست در کاشانهٔ تو

که دوزد چشم خود در خانهٔ تو

کسی گفتش مرو دیوانهٔ تو

که افتاد آتشی در خانهٔ تو

بحق می‌گفت: این دیوانهٔ تو

که بود او مدّتی هم خانهٔ تو

بدو گفتند بس دیوانهٔ تو

کجاست آخر، نگوئی، خانهٔ تو؟

زهی عرش مجید آستانهٔ تو

زهی هفت آسمان یک خانه تو

بدر منشین چو آن همخانهٔ تو

بیفکن پر چو آن پروانهٔ تو

من آن مرغم که از یک دانهٔ تو

بماندم تا ابد دیوانهٔ تو

چو گفتم مدتی افسانهٔ تو

بمردم با دلی دیوانهٔ تو

بسی با رِند در میخانهٔ تو

نشستم این زمان دیوانهٔ تو

شدم تا کل شدم دیوانهٔ تو

همی گویم ترا افسانهٔ تو

ماجرای شمع با پروانه تو

بشنو و معنی گزین ز افسانه تو

عجب گنجیست در ویرانه تو

همیشه همدم و همخانه تو

عجب گنجیست در ویرانه تو

عجب جانی بود جانانه تو

بسی نماند ز اشعار عاشقانهٔ تو

که شاه‌بیت سخن‌ها شود فسانهٔ تو

به بزم عشق ترشح کند چو آب حیات

زلال ذوق ز اشعار عاشقانهٔ تو

به مجلسی که کسان ساز عشق بنوازند

[...]

ای کم از شمع و کم از پروانه تو

خویشتن از خویشتن بیگانه تو

ای دل و دیده هر دو خانه تو

سر من خاک آستانه تو

کاش بر من رسد نه بر توسن

دمبدم زخم تازیانه تو

همه تن گوش می شوم از شوق

[...]

نمیکشیم سر از آستان خانه تو

کجا رویم؟ سر ما و آستانه تو

ترا بهانه چه حاجت برای کشتن من؟

مکن، مکن، که مرا میکشد بهانه تو

ترحمی بکن، ای پادشاه کشور حسن

[...]