سیاوش پناه و روان منست

سر تاج او آسمان منست

که دندانهاشان بخان منست

همان زخم خنجر نشان منست

که دانش به شب پاسبان منست

خرد تاج بیدار جان منست

به بهرام گفت این نشان منست

برزم اندرون ترجمان منست

برادر که روشن جهان منست

گزیده پسر پهلوان منست

گفتم رخ تو بهار خندان منست

گفت آن تو نیز باغ و بستان منست

گفتم لب شکرین تو آن منست

گفت از تو دریغ نیست گرجان منست

گوید امروز شیر زان منست

گویی اندر میان جان منست

که امروز این رزم زان منست

که تازی شه زیر ران منست

دوست چنان باید کان منست

عشق نهانی چه نهان منست

عاشق و معشوق چو ما در جهان

نیست دگر آنچه گمان منست

جان جهان خواند مرا آن صنم

[...]

آن دلبر ماهرخ ، که جانان منست

بر من به عزیزی چو دل و جان منست

اندر دل من نشسته باشد پیوست

مقبل تر ازین دل نبود کآن منست

عشقست که دلیل راحت جان منست

در هستی او قوت ارکان منست

دردی که از او برین دلم می‌باشد

من درد نخوانمش که درمان منست

گفتم این باغ را که جان منست

چون فروشم‌؟ که عیش‌دان منست

در او جان نه و عشق جان منست

بدین بی‌زبانی زبان منست

شحنهٔ راهِ دو جهانِ منست

گرنه چرا در غم جان منست؟

زین همه هیبت که بر جان منست

آنچه بس پیداست پنهان منست

من که درد عشق در جان منست

وی عجب این درد درمان منست

با چنین دردی که درجان منست

کی سماع و رقص درمان منست

جنّت و حور و قصور، آن منست

جمله اندرحکم و فرمان منست

این بانگ خوش از جانب کیوان منست

این بوی خوش از گلشن و بستان منست

آن چیز که او بر دل و بر جان منست

تا بر رود او کجا رود آن منست

دلتنگم و دیدار تو درمان منست

بی‌رنگِ رُخت زمانه زندانِ منست

بر هیچ دلی مباد و بر هیچ تنی

آنچ از غمِ هجران تو بر جان منست