چو شد دوخته یک کران از دهانش

بماند از شگفتی به بیرون زبانش

همی بر زمین زد چنان کاستخوانش

شکست و بپالود رنگ رخانش

سیوم تیر و چارم بزد بر دهانش

که بردوخت برهم دهان و زبانش

چنان سخت زد بر زمین کاستخوانش

شکست و برآمد ز تن نیز جانش

نگاری که بد طیلسان پرنیانش

بزر از چه منسوج شد پرنیانش

نگاری که نوروز کرد از درختان

چرا باز بسترد باد خزانش

خصومت کند باغ با باد ازیرا

[...]

چه بود این چرخ گردان را که دیگر گشت سامانش؟

به بستان جامهٔ زربفت بدریدند خوبانش

منقش جامه‌هاشان را که‌شان پوشید فروردین

فرو شست از نگار و نقش ماه مهر و آبانش

همانا با خزان گل را به بستان عهد و پیمان بود

[...]

چرا دشمن بود آنرا که جانش

همی بخشاید از خواهندگانش

دو شمشیرست ز الماس و بیانش

یکی در دست و دیگر در دهانش

ولیکن پهلوی باشد زبانش

نداند هر که برخواند بیانش

به خوزان بُرد او را دایگانش؛

که آنجا بود جای و خان و مانش.

تنش آب‌ست و شیر و مِی رُخانش؛

همیدون انگبین‌ست آن لَبانش.

چنین پَرْوَرْد او را دایگانش.

به پَروردَن همی بِسپُرد جانش.

چو تازه گشت مهر اندر روانش

پدید آمد درشتی از زبانش

چو بیماری بُد اندر عشق جانش

که شکر تلخ باشد در دهانش

چو کان سیم بود از ویس جانش

قضا پرداخته از سیم کانش

چنان بگسست غم رنگ از رخانش

که گفتی از تنش بگسست جانش

درخت عاشقی رُست از روانش

ولیکن کشت روشن دیدگانش

چو لختی هوش باز آمد به جانش

ز گوهر چون صدف شد دیدگانش

جهان تاریک شد بردیدگانش

تو گفتی دود شد در مغز جانش

دلش تنگ آمده همچون دهانش

تنش لاغر شده همچون میانش