چو چوگان زد به پیروزی چنان زد

که گویش از زمین بر آسمان زد

چرخ فلک از قضا یکی پیکان زد

زانو به زمین زد و مرا بر جان زد

گفتم چه زنی بیوفتادم کان زد

والله که چنین زخم دگر نتوان زد

با من فلک از خشم همی دندان زد

هر زخم که زد چو پتک بر سندان زد

تیری ز قضا راست مرا بر جان زد

دشوار آمد مرا که سخت آسان زد

پرندی آسمان گون بر میان زد

شد اندر آب و آتش در جهان زد

کجا آن تیغ که‌آتش در جهان زد

تپانچه بر درفش کاویان زد

چو بهر کار میزر بر میان زد

میان آب آتش در جهان زد

چو جان اینجا نفس از خود نهان زد

چگونه لاف دانش می‌توان زد

بر آن دَر حلقه چون هفت آسمان زد

ز دانش لاف آنجا کی توان زد

چو رعدی گشت، حالی یک فغان زد

که گویی این جهان بر آن جهان زد

دل آن پیر معنی موج جان زد

به یک دم او دم شرح و بیان زد

تو فارغ و دل بسی فغان زد

بر ماه طپانچه چون توان زد

قدم بر باب هفتم آسمان زد

وز آنجا شد، علم بر لامکان زد

چو تیغ معجزش در دو جهان زد

سرانگشتش قمر را بر میان زد

چنان این خانه ام آتش بجان زد

که خواهم آتش اندر خان و مان زد

چه حرف غنچه می‌کردم زبانزد

زبانم دامن دل بر میان زد

رخش روزی که طعن رنگ با لعل بدخشان زد

لبش هم حرف های سخت با یاقوت و مرجان زد

چه بدمست است چم او در این میخانهٔ عالم

که یک یک دوستان خویش را با تیر مژگان زد

از آن روزی که قسام ازل قسمت ادا می کرد

[...]

ناله‌، بس مرغ سحر در غم آشیان زد

آشیان سوخته بین مشعله در جهان زد

بتی، گر تیر ز ابروی کمان زد

ترا بر جامه و ما را به جان زد