که مردی ز گردان به میدان رود

به آئین گردان و شیران رود

با لب لعلت سخن در جان رود

با سر زلف تو در ایمان رود

عقل چون شرح لب تو بشنود

پیش لعلت از بن دندان رود

هر که او سرسبزی خط تو دید

[...]

بنده چون پیوسته بر فرمان رود

با خداوندش سخن در جان رود

هرکه او در گور بی ایمان رود

بی شکی او در وادی شیطان رود

گرچه راه ظلم از پیشان رود

هرکه آن ره رفت سرگردان رود

بنده آن بهتر که بر فرمان رود

کز خداوند آنچه خواهد آن رود

بنده آن بهتر که بر فرمان رود

جام چبود چون سخن درجان رود

دل را بدهم پند که عمدا نرود

پیش بت شنگ من از آنجا نرود

لب می‌گزد آن بت که کجا افتادی

او کیست که باشد که رود یا نرود

هر که مجموع نباشد به تماشا نرود

یار با یار سفرکرده به تنها نرود

باد آسایش گیتی نزند بر دل ریش

صبح صادق ندمد تا شب یلدا نرود

بر دل‌آویختگان، عرصه عالم تنگست

[...]

دل می بری به رفتن و هر کو چنان رود

مردم زمین ز دیده کند تا بدان رود

هنگام باز رفتن تو مردن من است

ناچار مردنی بود آن دم که جان رود

هر خامشی که روی تو بیند فغان کند

[...]

سر سودای تو هرگز ز سر ما نرود

برود این سر سودایی و سودا نرود

پرتو نور تجلی رخت، ممکن نیست

که اگر کوه ببیند دلش از جا نرود

پای سست است و رهم دور از آن می‌ترسم

[...]

دلبرا نقش خیالت ز دل ما نرود

مُهر مهرت نفسی زین دل شیدا نرود

نگذرد بر من سودا زده روزی به غلط

که دلم از سر زلف تو به سودا نرود

لحظه ای در همه اوقات میسّر نشود

[...]

امید بود که یار از سر وفا نرود

به جان خسته دلان بیش ازین جفا نرود

اگرچه لعل لبت خون ما نهان می ریخت

ز چشم مست تو باید که بر ملا نرود

دلم برفت به یغمای آن دو چشم و دو زلف

[...]

در کوی توام پای تمنا نرود

من سعی بسی کنم ولی پا نرود

خواهم که ز کویت روم اما چه کنم

کاین بیهده گرد پا دگر جا نرود

نقش رخ او ز چشم بینا نرود

وین چشمه آب عکس اصلا نرود

آینه صورت جهان دیگریم

نقشی که درآید به دل ما نرود

جا به هر دل که گرفت او، دگر از جا نرود

عکسش از آینه چون صورت دیبا نرود

با حریفان ز تو عیب است سواری کردن

به که آهوی حرم جانب صحرا نرود

در سرایی که تویی، گر همه محشر خیزد

[...]

دل آگاه به هر شورشی از جا نرود

آب گوهر بسر از جوشش دریا نرود

غرض اهل دل از سیر و سفر آزارست

می کشم دامن ازان خار که در پا نرود

بار غم از دل مجنون که تواند برداشت؟

[...]

هر جا حدیث خامه من بر زبان رود

بلبل چو بیضه در بغل آشیان رود

ترسم که بر لبی، سخن آن میان رود

مضمون بسته ایست، چرا رایگان رود؟

دوست بیدوست بگلشن بتماشا نرود

گو سکندر سوی ظلمات بتنها نرود

چون بگیسوی تو منسوب بود شام فراق

به که ناید سحر و این شب یلدا نرود

هر که در کعبه کوی تو طوافی کرده است

[...]