روی صحرا را سنانش گونه مرجان دهد

هرچه بی جانست چون سنگ آب لطفش جان دهد

دردمندان را ز کافی کف او درمان دهد

بر زمین آید مه از گردون گردش فرمان دهد

کمترین خواهنده را او نعمت نعمان دهد

[...]

آنکه یکبارم بدیدن مژده جانان دهد

این تن بی جان و بی دل را دل و جان آن دهد

جان دل کردم اسیر دلبری کو خلق را

دل بدو نرگس رباید جان بدو مرجان دهد

مؤمنان را زلف شب رنگش سوی کفران کشد

[...]

جز بهی جانت را بها ندهد

جز بدی تنت را ندا ندهد

شاهی، که قدر او ز ثریا نشان دهد

درگاه او ز گنبد جافی امان دهد

خوارزم شاه عالم و عادل، که خاک را

سم سمند او شرف آسمان دهد

آن شاه شیر دل ، ملک اتسز که عون او

[...]

مرتضی باید که بعد از مصطفی فرمان دهد

تابدین در علم دارووار او درمان دهد

هرکه منبر جز علی را سازد او باشد چو آن

کس که مصحف را به دست کودک نادان دهد

هرکه دین آور بود در حق به حق پرور شود

[...]

طبع سگی چو هر کسی از تو نشان دهد

گردون چرا نواله بمن استخوان دهد

میکن تو این سگی که مرا نیز صبر هست

تا روزگار مالش تو قلتبان دهد

بد کن که کار تو ز بدی بد شود همی

[...]

گه از میوه آرایش خوان دهد

گه از سایه آسایش جان دهد

جهاندار اگر زانکه فرمان دهد

ز ما هر که خواهد بر او جان دهد

گر دلبرم به یک شکر از لب زبان دهد

مرغ دلم ز شوق به شکرانه جان دهد

می‌ندهد او به جان گرانمایه بوسه‌ای

پنداشتی که بوسه چنین رایگان دهد‌؟

چون کس نیافت از دهن تنگ او خبر

[...]

این چه زیشان برده اند آسان دهد

هیچ تاوان نیست اگر تاوان دهد

آن یکی را زر دو صد همیان دهد

دیگری در حسرت نان جان دهد

مر تو را آنکس که فردا جان دهد

غم مخور آخر تو را یک نان دهد

گرنداد اینجا درآنجا آن دهد

بلکه آنجا بیش صد چندان دهد

شرح غم تو لذت شادی به جان دهد

شکر لب تو طعم شکر وادهان دهد

طاوس جان به جلوه درآید زخرمی

گر طوطی لبت به حدیثی زبان دهد

شمعی ست چهره تو که هر شب ز نور خویش

[...]

نیم جان بستاند و صد جان دهد

آنچ در وهمت نیاید آن دهد

آنک او از آسمان باران دهد

هم تواند کاو ز رحمت نان دهد

هرکه او ارزان خرد‌، ارزان دهد

گوهری طفلی به قرصی نان دهد

هم‌چنان مرد مجاهد نان دهد

چون برو زد نور طاعت جان دهد

مخور هول ابلیس تا جان دهد

همان کس که دندان دهد نان دهد

نازک رخ جانان من بوی گل خندان دهد

خوش وقت باد صبحدم کو بوی آن بستان دهد

دی بنده زان سرو روان چون عشوه بستد داد جان

ناچار پیش نیکوان هر کاین ستاند، آن دهد

دردی که از جانان بود، راحت فزای جان بود

[...]