سیاست را به جای خویش راندن

به فرمان خدای اندر بماندن

حرف را بر زبان توان راندن

جان قرآن به جان توان خواندن

سابقت زو نهفته در راندن

خاتمت زو به مهر در خواندن

چون منی را بدین صفت ماندن

پیل و خر را به یک نسق راندن

نه آن غم را ز دل شایست راندن

نه غم‌پرداز را شایست خواندن

بس این اسب جفا بر من دواندن!

گَهم در خاک و گَه در خون نشاندن

بس است این زهر‌ِ شکر‌گون فشاندن

بر افسون خوانده‌ای افسانه خواندن

درین کشتی چو نتوان دیر ماندن

بباید رخت بر دریا فشاندن

درین افسانه شرطست اشک راندن

گلابی تلخ بر شیرین فشاندن

هرجای چو آفتاب راندن

در راه به بدره زر فشاندن

قیس هنری به علم خواندن

یاقوت لبش به دُر فشاندن

زایشان سخنی به نکته راندن

وز چنگ زدن ز نای خواندن

ساکن شو از این جمازه راندن

با یاوگیان فرس دواندن

عذر قدمم به باز ماندن

دانی که خطاست بر تو خواندن

که گفت ای مرد نه خوش شو بخواندن

نه دل ناخوش کن از خُسران و راندن

زهی عطار در اسرار راندن

مسلم شد ترا گوهر فشاندن

که خواهد در حسابی باز ماندن

که آخر دست ازان باید فشاندن

شب و روز است کارت علم خواندن

از آنجا نکتههای بکر راندن

نه روا باشد این سخن راندن

سایهٔ دیو را عمر خواندن

بر کف دریا فرس را راندن

نامه‌ای در نور برقی خواندن