گر پردۀ هستیت بسوزی به ریاضت

بیرون شوی زین ورطه که این خلق در آن است

پنهان شوی از خویش و ز کونین بیکبار

بر دیدۀ تو این سر آنگه بعیان است

این عالم نفی است، در اثبات توان دید

[...]

سوری که در او هزار جان قربان است

چه جای دهل‌زنان بی‌سامان است

دعوی عشق کردن آسان است

لیک آن را دلیل و برهان است

تا ظن نبری که عشق در نقصان است

یا بی تو دل مرا سر و سامان است

از بیم زبان دشمنان خاموشم

ورنه غم از آنچه بود صد چندان است

دستی که هزار درد را درمان است

بر بربستی وزان دلم حیران است

یعنی که ضمان روی خلق منم

بر سینه اگر دست نهادی زان است

این باد بهار بوستان است؟

یا بوی وصالِ دوستان است؟

دل می‌برد این خط نگارین

گویی خط روی دلستان است

ای مرغ به دام دل گرفتار

[...]

این خط شریف از آن بنان است

وین نقل حدیث از آن دهان است

این بوی عبیر آشنایی

از ساحت یار مهربان است

مهر از سر نامه برگرفتم

[...]

چه روی است آن که پیش کاروان است

مگر شمعی به دست ساروان است

سلیمان است گویی در عماری

که بر باد صبا تختش روان است

جمال ماه پیکر بر بلندی

[...]

هزار سختی اگر بر من آید آسان است

که دوستی و ارادت هزار چندان است

سفر دراز نباشد به پای طالب دوست

که خار دشت محبت گل است و ریحان است

اگر تو جور کنی جور نیست، تربیتست

[...]

مرغِ بریان به چشمِ مَردمِ سیر

کمتر از برگِ تَرّه بر خوان است

وآنکه را دستگاه و قوَّت نیست

شلغمِ پخته، مرغِ بریان است

کای فرومایه، این چه دندان است؟

چند خایی لبش؟ نه اَنبان است

اگر کشوَرخدایِ کامران است

وگر درویشِ حاجتمندِ نان است

خواجه در بند نقش ایوان است

خانه از پایبند ویران است

آن جهان عکس نور ایشان است

گرچه بی‌جسم آن جهان جان است

نیستییی که هست خود آن است

اصل هر جسم و مایه‌ی جان است

جان به جانان رود اگر جان است

جان کز او نیست باد انبان است

دشمن جانتان چو شیطان است

نبود ایمن آنکه انسان است

زانکه این شعر شرح قرآن است

راحت روح و نور ایمان است

همه قرآن ثنای ایشان است

شرح عباد و اهل ایمان است

چون خدا مر مرا نگهبان است

حارس و حافظ تن و جان است