همه شهر ز آگاهی آرام یافت

جهانجوی از آرامشان کام یافت

به پیغمبری نیز هنگام یافت

به برنایی از زیرکی کام یافت

سپهدار بشنید و آرام یافت

خوش آمدش وز مهتران کام یافت

بران هم خورش یک شب آرام یافت

همی کام دل جست و ناکام یافت

بسی کس به گفتارش آرام یافت

از آرام او هرکسی کام یافت

نه بی آن دل این همی کام یافت

نه بی این زمانی وی آرام یافت

چو چندی در این شهر آرام یافت

از آن ماه خورشید رخ کام یافت

بوالفضل کز فضایل او ملک نام یافت

اسعد که از سعادت او بخت‌ کام یافت

آن صاحبی که پیش خدای و خدایگان

از اعتقاد پاک قبولی تمام یافت

تا او به کار دولت و ملت بایستاد

[...]

به زنهار شاه آمد و کام یافت

برآسود یکچند و آرام یافت

کز ایشان بزرگی و آن کام یافت

وزایشان در آن کشور آرام یافت

روانت بدان راستی کام یافت

دل مردمان بر تو آرام یافت

چو شاه جهان ره بدان جام یافت

در آن تختگه لختی آرام یافت

جهاندار چون از جهان کام یافت

در آن جنبش از دولت آرام یافت

برآسود از آن رنج و آرام یافت

کزان پیر پخته می خام یافت

عاقبتی نیک سرانجام یافت

هر که دَرِ عدل زد این نام یافت

هر دو گیتی از وجودش نام یافت

عرش نیز از نام او آرام یافت

بعد از آن نور پاک آرام یافت

عرش عالی گشت و کرسی نام یافت

کار دین از عدل او انجام یافت

نیل جنبش، زلزله آرام یافت

نه گیتی پس از جنبش آرام یافت؟

نه سعدی سفر کرد تا کام یافت؟

صورت این قصه چون اتمام یافت

بایدت از معنی آن کام یافت