پدر داشت پیری نود ساله‌ای

ز رنج تنش هر زمان ناله‌ای

مگر بر نوای چنان ناله‌ای

فروبارد از اشک من ژاله‌ای

گاو را داند خدا گوساله‌ای

خر خریداری و در خور کاله‌ای

چون ز کوری دزد دزدد کاله‌ای

می‌کند آن کور عمیا ناله‌ای

که می‌گفت با مرغکی لاله‌ای

که ماهی بدم چارده ساله‌ای

از جان وصل خویش فرستم نواله ای

بر لعل می فروش خودم کن حواله ای

زانگه که لعل دلکش تو می فروش شد

ما را بده ز لعل لب خود پیاله ای

تا خال دلفریب تو دیدم به چشم دل

[...]

گر فسردی بر لب جو ژاله ای

ور گذاری آب روی لاله ای

آن را که هست گردش چشم غزاله‌ای

در کار نیست رطل گران و پیاله‌ای

ما را ز کهنه و نو عالم بود کفاف

معشوق نو خطی و می دیر ساله‌ای

تا گل شکفته شد گرو می‌فروش کرد

[...]

نیابی به گلشن گل و لاله‌ای

که گوشی ندارند بر ناله‌ای

وز نبی هم غیر حکمت ضاله ای

نیست چیز دیگران را واله ای

ساقی به یاد دوست کرم کن پیاله‌ای

درویش را ز سفره یغما نواله‌ای

برخیز زلف و رخ بنما و بچم که دل

خواهد بنفشه‌زار و گل و سرو و لاله‌ای

محتاج درس و حکمت یونانیان چراست

[...]

ای مو بر آفتاب تو مشکین‌کلاله‌ای

ای خط به ماه عارض دلدار هاله‌ای

از احسن القصص نکند یاد یوسفش

خواند از کتاب حسن تو هرکس مقاله‌ای

از ماه تا به ماهی و از عرش تا به فرش

[...]

گر فسردی بر لب جو ژاله‌ای

ور گدازی آبروی لاله‌ای

او چو قرص مه میان هاله‌ای

تیغ بر کف شعلهٔ جوّاله‌ای

ساختند از آن حُلل گوساله ای

هیکلی کش بود صوت و ناله ای