به جان من که خون تو حلالست

که جانت بر بسی جانها وبالست

دلا تا جان تو بر تو وبالست

مرا از صبر نالیدن محالست

ز سستی کامها بر وی وبالست

ازیرا در پی کامش ملالست

مرا بی تو جهان جستن محالست

که بی تو جان من بر من وبالست

کنون خود این جهان بر من وبالست

مرا بی تو جهان جستن محالست

باغ دانش چه جای جهّالست

علم و دانش غذای ابدالست

ای عشق دریغا که بیان از تو مُحالست

حظ تو ز خود باشد و حظ از تومُحالست

انس تو بابرو و بآن زلف سیاهت

قوت تو ز خدست و حیوة تو ز خالست

اسم تو شریعت است و عین تو گناهست

[...]

اگر در حیز گیتی کمالست

ز آثار کمال‌الدین خالست

جهان محمدت محمود صدری

که بر مسند جهانی از رجالست

کمالی یافت عالم زو که با او

[...]

به یاران بانگ بر زد کاین چه حال‌ست 

غلط می‌کرد خود را کاین خیال‌ست

در آن حضرت که نام زر سفال‌ست

چو من مس در حساب آید محال‌ست

جوابش داد کاین محکم سؤالست

ولی جان بی جسد دیدن محالست

خداوندی که ذاتش بی‌زوالست

خرد در وصف ذاتش گنگ و لالست

درین ره می‌ندانم کین چه حالست

که شیری را ز موری گوشمالست

دوعالم را تمّنای وصالست

ولیک آن جمله سودای محالست

بتی کز وصف او گوینده لال‌ست

چه گویم زانکه وصف او محال‌ست

همه عالم جمال اندر جمالست

ولیکن کور می‌گوید محالست

که ای سرهنگ آخر این چه حالست

که کارت ناله و تن همچو نالست

خوشی در ناخوشی بودن کمالست

که نقد دل خوشی جُستن محالست

اگر در شیوهٔ خویشت کمالست

دل از دستم برون کردن محالست

بلاشک حب جاه و حب مالست

ترا این جاه جستن پس وبالست