کشد جوشن و خود و کوپال او

تن پیلوار و بر و یال او

ز چنگ و بر و بازو و یال او

به گردن برآوردهٔ گوپال او

سپاهی که دیدند گوپال او

سر ترگ و برز و فر و یال او

دو صد عالم که روحانیست از فرفضال او

دوصد گیتی که نورانیست از نور جمال او

باز ببرید سر او به جدال او

وانهمه بچگکان را به مثال او

پس به گردونش نهاد او و عیال او

گاو و گردون بکشیدند رحال او

در فکندش به جوال و به حبال او

سر با ریش همیدون اطفال او

بدیدم بر و چهره و یال او

همان ساعد و زخم کوپال او

ز منقار و پرواز و چنگال او

هم از استخوان و بر و بال او

از نکبت زمانه و حال و محال او

تا چند گویم ای مه دی ماه و حال او

خود در کمال چرخ نه بس آب و روشنیست

ای خاک تیره بر سر چرخ و کمال او

خون فنا بریخته کو ریخت خون او

[...]

یعنی دوای جان، فلکی کز جلال او

عین الکمال کرد ستم بر کمال او

یعنی دوای جان فلکی کز جلال او

عین الکمال کرد ستم بر کمال او

یعنی دوای جان، فلکی کز جلال او

[...]

چنان برگشاید پر و بال او

که نیک‌اختری خیزد از فال او

روان گردد آب از بر و یال او

کند میل کشتی به دنبال او

شد نفس‌ِ آن دو سه همسال او

تنگ‌تر از حادثهٔ حال او

او فصیح عالم و من لال او

کی توانم داد شرح حال او

آتشی بیرون جهد از بال او

بعد آن آتش بگردد حال او

گهی خورشید باشد بی زوال او

گهی چون مه شود در اتصال او

ز حُسنش بگذرانید و خیال او

ز عقل و قلبت و آنگه وصال او

تمامت انبیا کرده سؤال او

بهر وجهی در اینجا حسب حال او

تا برآید نی بگوید فال او

در معانی جملهٔ احوال او

گفت پس بشنو ز من احوال او

من بگویم جمله قیل و قال او