چند رنجانی نگارا این دل مشتاق را

یا سلامت خود مسلم نیست مر عشاق را

هر کرا با عشق خوبان اتفاق آمد پدید

مشتری گردد همیشه محنت مخراق را

زآنکه چون سلطان عشق اندر دل ماوا گرفت

[...]

زلف و رخت چون روز و شب زان زلفکان بلعجب

افگنده در شور و شغب جان و دل عشاق را

بادا بر املاق آفرین کاید چو تو زان حور عین

فخرست بر ما چین و چین از بهر تو املاق را

در سحر همچون ساحری سنگین دل و سیمین‌بری

[...]

چون اشتیاق من به تو افزون ز شرح بود

ممکن نشد که شرح دهم اشتیاق را

از تلخی فراق تو تلخ است عیش من

اندازه نیست تلخی روز فراق را

چون اشتیاق من به تو افزون ز شرح بود

ممکن نشد که شرح دهم اشتیاق را

از وحشت فراق تو تلخ است روز من

اندازه جز خدای نداند فراق را

تا فتنه گشتم آن صنم سیم ساق را

بگماشت بر سرم چو موکل فراق را

نامم صنم پرست نهادند عاشقان

از بس پرستش آن صنم سیم ساق را

عشقش وثاق ساخت دلم را و هر زمان

[...]

چه مقصود بُد؟ شاه آفاق را

که نو کرد نقش این کهن طاق را

من آن ابرم این طرف شش‌طاق را

که آب از جگر بخشم آفاق را

بنا نو کنی این کهن طاق را

ز غفلت فروشویی آفاق را

من در او بینم همه آفاق را

من از او دانم مراین نه طاق را

سیر کرده جملهٔ آفاق را

او شمرده نقش این نه طاق را

بست لایق پردهٔ عشاق را

تا نوائی میدهد آفاق را

باز بنگر تا سر اسحاق را

کرد خونش بر سر عشّاق را

من مناره پر کنم آفاق را

کور گردانم دو چشم عاق را

زمهریر ار پُر کند آفاق را

چه غم آن خورشیدِ با اشراق را

گفت منکر گشته‌ای خلاق را

روز و شب آرنده و رزاق را

که بدین عقل آوری ارزاق را

زان دگر مفرش کنی اطباق را

ای پیک مشتاقان بگو این بی دل مشتاق را

تا در چمن چون یافتی آن سرو سیمین ساق را

گر بر گلستان بگذری آنجا که دانی با منش

اکنون به بستان بیشتر خاطر کند عشاق را

گر باز بینیش ای صبا گو تا تو ما را دیده ای

[...]

محبت بر آن داشت مشتاق را

که زیر قدم کرد آفاق را

ز سر نو کن آیین عشاق را

به غلغل در آرا این کهن طاق را

ای ماه قبچاقی شب است از سر بِنِهْ بَغطاق را

بگشای بند یَلمه و در بند کن قبچاق را

در جان خانان ختا کافر نمی‌کرد این جفا

ای بس که در عهد تو ما یاد آوریم آن جاق را

شد کویت ای شمع چگل اردوی جان کریاس دل

[...]