هنوز از عشق‌بازی گرم داغ است

هنوزش شور شیرین در دماغ است

کسی کز زندگی با درد و داغ است

به وقت مرگ خندان چون چراغ است

لیلی ز نفیر او به داغ است

کاین باد هلاک آن چراغ است

چشم او را که مهر ما‌زاغ است

روضه‌گاهی برون ازین باغ‌ است

گویند بیا به باغ کانجا لاغ است

نی زحمت نزهت و نه بانگ زاغ است

اندر دل من رنگرز صباغست

کاندر پر هر زاغ از او صد باغ است

از آن آتش که او را در چراغ است

مرا هم بیشتر ز آن در دماغ است

چمن را تا نسیمت در دماغ است

ز شادی غنچه را دل باغ باغ است

چو گیسو باز کردی رخ مپوشان

که حسن شب به دیدار چراغ است

تو برخور گرچه از خوان جمالت

[...]

تو را از من اگر بر سینه داغ است

نپنداری کزان داغم فراغ است

هر جا که نه روی او چراغ است

گر باغ ارم بود که داغ است

کسی کش بوی آن گل در دماغ است

ز گلزار بهشت او را فراغ است

مگر آن گل به بستان شد که لاله

ز شرم عارضش در کنج باغ است

چرا روشن نباشد بزم مستان

[...]

یا پاره‌ای از زغال تاغ است

یا بر سر گه پر کلاغ است

که شب افروز چندین شب چراغ است

که ریحان کار این دیرینه باغ است

کسی کز زندگی با درد و داغ است

به وقت مرگ خندان چون چراغ است

کی بزم اسیران ترا شمع و چراغ است

اینجا پر پروانه سیه چون پر زاغ است

دارم هوس نکهتی از سنبل زلفش

افسوس که بخت سیهم موی دماغ است

از محفل حسن تو رسد فیض به خوبان

[...]

خون دلم چو لاله، آرایش ایاغ است

بوی گل جنونم، مشاطه ی دماغ است

خسرو خبر ندارد از درد عشق شیرین

معلوم می توان کرد فرهاد سنگداغ است

ز آشفتگی دلم را سودای ناصحان نیست

[...]

آن گل که توان حرفی ازان زد گل داغ است

تا کی سخن لاله و گل، این چه دماغ است

از داغ دلم فیض رسد سوختگان را

پروانه کمربسته ی این پای چراغ است

تندی مزاجم اثر عشق نهانی ست

[...]

هوای خود گلش را در دماغ است

ز عشق خویش، لاله سنگداغ است

شمع سر خاک شهدا لاله داغ است

صد پیرهن این سوخته دل به ز چراغ است

در دامن صحرای دل سوخته من

تا چشم کند کار، سیه خانه داغ است

هر کس من دلسوخته را دید، شود داغ

[...]

آخر شدن حسن بتان، اول داغ است

پیدا شدن شام، دم صبح چراغ است

پایش ز حنابندی شب چون پر زاغ است

تاریک شدن، لازمه پای چراغ است