نمی‌دانم دلم عاشق چرا شد

وگر عاشق شد او باری کجا شد

ولیکن آن کلوخ از خود فنا شد

ندانم تا کجا رفت و کجا شد

ز عشق روی او پشتش دو تاشد

دلش گردابِ دریای بلا شد

چو در پای تو خار از بهر ما شد

گُلی می‌دان که با تو در قبا شد

بآخر جانی شیرین زو جدا شد

ندانم تا چرا آمد چرا شد

ندانم تا چه افتاد و کجا شد

نمی‌بینم مگر از چشم ما شد

ازین پس گربهٔ گرگین که باشد‌؟!

که موشان را به پنجه سر خراشد‌؟

عصا در دست موسی اژدها شد

همه باطل فرو برد و عصا شد

چو موسی هرک کوران را عصا شد

ز فرعونان ره پیرش خطا شد

در آن ساعت که جان از تن رها شد

دو عالم آن زمان از هم جدا شد

که داند؟ کاین دو را کز هم جدا شد

کجا بود و کجا آمد کجا شد؟

چو درتلخی مردن مبتلا شد

بسختی جان شیرین زو جدا شد

دریغا ماهروی من کجا شد

کزو پشتم چو ماه نو دوتا شد

ز تیری چون کمان قدش دو‌تا شد

دمش بگسست و جان از وی جدا شد

چو فرّخ زاد با شب همقبا شد

نه شب از وی نه وی از شب جدا شد

همی کز مهد زنگاری جدا شد

بیک شبنم کلاه او قبا شد

بپرسیدش ز فرخ کو کجا شد

چه بود او را، چرا از تو جدا شد

هر آنکس کز مراد خود جدا شد

فدای زخم چوگان قضا شد

چو گل را دید هوش از وی جدا شد

ز خجلت بود اگر گویی چرا شد

بیا برگو که آن زنده کجا شد

که از تن جان شیرینش جدا شد