ز من فرهی روی برگاشته

بدین‌سان مرا خوار بگذاشته

به دینار یکسر بینباشته

گذشته ز سر خوار بگذاشته

گر آب دهی نهال خود کاشته

ور پست کنی بنا خود افراشته‌

من بنده همانم که تو پنداشته

از دست میفکنم چو برداشته

مغانه می لعل برداشته

به باد مغان گردن افراشته

کزان ره روش بود برداشته

به خار و به خارا برانباشته

از آن برف سر در جهان داشته

دره تا گریوه شد انباشته

همه آلت جنگ برداشته

چو دریایی از آهن انباشته

کلاه مرصع برافراشته

قبا تا کف پای بگذاشته

بر ره دل شاخ سمن کاشته

خار به نوکِّ مژه برداشته

منظری سر بر فلک افراشته

چار دیوارش به زر بنگاشته

در جهان هر کس که تخمی کاشته

کشته است این تخم و بر برداشته

جمله بر تقلید سر افراشته

پیشوایان را چو خود پنداشته

آن یکی دیوانه سرافراشته

سر بسوی آسمان برداشته

هم یقین او گمان برداشته

شعله های نور را بفراشته

اندران مهره بسی خط داشته

برصفت آن لمعهها بفراشته

اصلی اما فرع را بگذاشته

فرع فرع تو همه بگماشته

ای جنابت چون سپهر افراشته

چرخ ارکان چون توئی ناداشته

در وغا روز هزیمت شیر چرخ

ز اژدهای رایتت بر کاشته

هرچه در این سفره ی آب است و خاک

[...]

ای پایه شرف ز فلک بر گذاشته

مدح تو را زمانه بدل برنگاشته

هر روز شاه شرق براین چتر آبگون

در ظل رایت تو علم برفراشته

مثال تو یک خلف پدر و مادر وجود

[...]

رایت اکرام و داد افراشته

فقر و حاجت از جهان بر داشته

حاملند و خود ز جهل افراشته

راکب و محمول ره پنداشته