چو سوگ پدر شاه نوذر بداشت

ز کیوان کلاه کیی برفراشت

سواری چو من پای بر زین نگاشت

کسی تیغ و گرز مرا برنداشت

سیاوش چو چشم اندکی برگماشت

ازیشان یکی چشم ازو برنداشت

همه مهتران را بر آن‌جا نگاشت

نگر تا چنان کامگاری که داشت

به آوردگه گشت و نیزه بگاشت

چو لختی بگردید نیزه بداشت

یکی ترک تیری برو برگماشت

ز پشتش سر تیر بیرون گذاشت

بر آن سایه بر اسپ و گردون بداشت

روان را به اندیشه اندر گماشت

چو دارا به دل سوک داراب داشت

به خورشید تاج مهی برفراشت

پشیمان‌تر آنکس که خود برنداشت

ازان گوهر پربها سر بگاشت

توانگر همی سر ز تنگی نگاشت

سپردی به درویش چیزی که داشت

تو راپاک یزدان بروبرگماشت

بد او ز ایران و توران بگاشت

کز اندازه هدیه برتر گذاشت

سرش را ز پر مایگان برفراشت

یکی پشت بر دیگری برنگاشت

نه بگذاشت آن جایگه را که داشت

دلت با زبان آشنایی نداشت

بدان گه که این گفته بر دل گماشت

چو بیداد او دادگر برنداشت

یکی دادگر را بر او برگماشت

که دیوی چنین بر سیاوش گماشت

ندانم جز این کینه بر دل چه داشت

که رستم همی ز آشتی سر بگاشت

ز درد سیاوش به دل کینه داشت

گزند و بلای تو از من بگاشت

که با من زمانه یکی راز داشت

بسی دادمش پند و سودی نداشت

به خیره همی سر ز پندم بگاشت

آن کس که هزار عالم از رنگ نگاشت

رنگ من و تو کجا خرد ای ناداشت